Werk en Wonen

Het is zover. De zeven magere jaren lijken voor­bij. Het einde van een lange zoek­tocht is ein­delijk in zicht. Vol­gende week maandag begint mijn eerste werkdag bij een nieuw bedri­jf, en zater­dag teke­nen we het huur­con­tract van ons nieuwe apparte­ment.

Nieuw werk

Het is onder­tussen meer dan twee jaar gele­den sinds ik afs­tudeerde als his­tori­cus en mijn zoek­tocht naar een vaste baan begon. Die queeste kende haar ups and downs, zoals hier regel­matig te lezen viel: inter­imw­erk in zow­el pri­maire, secundaire, ter­ti­aire als quar­taire sec­tor; sol­lic­i­tatiege­sprekken van Genk tot Kor­trijk en ver daar­buiten; sol­lic­i­tati­etesten, een nieuwe oplei­d­ing en een stage… Het kwam alle­maal aan bod.

M’n toekom­stige werkgev­er liep ik echter op een vrij toe­val­lige manier tegen het lijf. Op een zon­nige voormid­dag in sep­tem­ber stak er een enquête in mijn mail­box. Enkele een­voudi­ge vra­gen over weblogs, met onder­aan een tek­stveld voor bijkomende opmerkin­gen. Ik vroeg de ini­ti­atiefne­mer of hij me geen sol­lic­i­tatiege­sprek kon bezor­gen bij zijn bedri­jf. Erg toe­val­lig alle­maal, maar wie niet waagt, die niet wint. Het was een kans die ik niet kon lat­en schi­eten. Van het een kwam het ander, en enkele weken lat­er was ik in Kon­tich voor een eerste gesprek.

Ons eerste gesprek ver­liep alvast vlot. Ik had er een goed gevoel bij. Een tof bedri­jf, met heel wat mogelijkhe­den voor jonge mensen. Al gauw vol­gde er een tweede gesprek. Aangezien ik die week ver­schil­lende knopen moest doorhakken wat betre­ft meerdere werkaan­biedin­gen stu­urde ik na ons gesprek aan op een duidelijke antwo­ord. Na een goed kwarti­er rusteloos ijs­beren ging de deur opieuw open en viel het ver­dict: maandag 17 novem­ber mocht ik begin­nen.

Dat het die avond laat werd moet ik zek­er niet meer uit­leggen. :-)

Vanaf maandag weet ik dus wat gedaan. Per­soon­lijk verwacht ik er heel wat te zullen bijleren. Ik stelde mezelf alvast een nieuw doel: sla­gen voor het Qual­i­fied Google Adver­tis­ing Pro­fes­sion­als pro­gram­ma. Als iemand anders het kan, dan ik ook!

Nieuwe woning

Dagelijks pen­de­len tussen 3550 en 2550 is zek­er doen­baar. Zon­der al te veel prob­le­men ben je er met de auto in cir­ca zes­tig minuten. Ik was echter van plan met de trein te reizen, en die rit kost enorm veel tijd. Als ik de NMBS mag geloven duurt de reis iets meer dan twee uur. Enkele rit. Of: min­stens vier uur trein per dag.

De laat­ste keer dat ik nog eens serieus op mijn hoofd ben gevallen is onder­tussen alweer en hele tijd gele­den en dus werd gekozen voor een alter­natieve oploss­ing: dichter­bij gaan wonen. Loes werkt in Herentals en van daaruit is het slechts 30 minuten treinen tot Kon­tich. In die regio iets vin­den zou m’n woon-werkver­keer dus heel wat inko­rten.

Tegen­wo­ordig kom je online heel wat immo­bil­iën web­sites tegen. Iedere lokale make­laar lijkt wel zijn eigen kleine Immoweb uit te bat­en. Om bin­nen dat gefrag­menteerde aan­bod jouw ide­ale ’thuis’ terug te vin­den moet je al heel wat geluk hebben.

En wij had­den ook geluk.

Een mooi apparte­ment, net buiten het cen­trum, op nog geen 500 meter van háár werk en slechts vijf min­u­ut­jes fiet­sen tot aan het sta­tion voor mij. Ideaal gele­gen dus. Aan de foto’s te zien was er nog wat opknap­w­erk nodig, maar het had zek­er poten­tieel. Niet twi­jfe­len en meteen kan­di­daat stellen!

Begin vorige week mocht­en we een kijk­je gaan nemen. Onze eerste gedachte was meteen: “Dit is het!” Een indruk­wekkend ruim dakap­parte­ment, veel zon­licht en zelfs een klein ter­ras gericht op het zuiden. Ik keek al uit naar een zomer daar!

Alleen zat er nog een klein addert­je onder het gras: twee andere kan­di­daat-huur­ders had­den eve­neens belang­stelling voor het­zelfde apparte­ment.

We had­den geen idee wie onze ‘con­cur­renten’ waren en dus werd alles uit de kast gehaald om onze kansen zo groot mogelijk te mak­en. Alle trucs die ik tij­dens het sol­liciteren had leren toepassen wer­den gebruikt. Blijk­baar kan ik nogal fanatiek wor­den wan­neer ik ergens voor ga.

Enkele dagen gele­den kre­gen we het ver­lossende tele­foon­t­je. Goed nieuws: de huis­baas had ons ges­e­lecteerd en we mocht­en zater­dag — mor­gen — het con­tract komen teke­nen. Bin­nenko­rt ruil ik dus de Lim­burgse Kem­pen in voor de Antwerpse, na 25 jaar fijn wonen. Tijd voor een nieuw hoofd­stuk.