Patriarchal Panic: Reactionary Machismo, Zero-Sum Politics, and Radicalisation

Like many well-meaning, left-leaning, oat-milk-drinking adults, my partner and I watched Netflix’s Adolescence with the fascinated dread of watching a gender implode in real time. 1Netflix, Adolescence, 2025. The insecure man, afraid of losing his crown, therefore doubles down on his dominant behaviour. At the heart of it lies a belief that if someone else gains power, the insecure man has lost a Pokémon battle. That fairness is theft. That women, queer people, and basically anyone not currently recording a podcast called The Real Truth About Truth are coming for their turf. But this zero-sum game is a lie. And like all good lies, it wears mirrored sunglasses and sells protein powder on Instagram.

This essay contends that the current wave of reactionary machismo is less a show of strength and more a planetary man-tantrum. And there’s still hope. Hope that men might come to see that lifting others up doesn’t mean getting bench-pressed into oblivion. That empathy is not emasculating. That maybe, just maybe, sharing the world doesn’t mean losing it.

Lees verder “Patriarchal Panic: Reactionary Machismo, Zero-Sum Politics, and Radicalisation”

Over ‘het oude, veilige Europa’

Decennia lang hebben we Europa behandeld als een zorgvuldig geknipte bonsaiboom. Een beetje snoeien hier, een vredesprijs daar, en af en toe een bezorgde blik als de wortels toch weer richting gasleiding groeien. Maar nu zit de schaar in het hart, en zit Ulrike Franke – Duitse filosoof, denktanker, en onverwachte ‘Cassandra’ van het oude continent – met een microfoon in haar hand en een glas halfvol hoop in de ander, terwijl ze fluistert: “Jongens, het is voorbij met de droom. En ook met de siësta.” Gisteren stond er in De Morgen een interview met haar van Cees van der Laan.

Lees verder “Over ‘het oude, veilige Europa’”

Over filosofie en klimaatdepressie

Per 1 april 2025 wordt David Van Reybrouck aangesteld als Denker der Nederlanden. De Denker der Nederlanden is een soort literaire Batman: opereert in de schaduw van de publieke opinie, slaat toe met scherpe zinnen, en draagt waarschijnlijk coltruien met existentiële diepgang. Hij volgt een reeks denkers op die, eenmaal benoemd, zijn gestopt met smalltalk over het weer omdat ze het weer nu structureel beschouwen als symptoom van het kapitalisme.

Zijn eerste daad als Denker der Nederlanden is een column in De Standaard Letteren van dit weekend, waarin hij zijn denkerschap aftrapt: “We hebben een nieuwe raison d’état nodig: een raison de terre.” 1De Standaard Letteren, We hebben een nieuwe raison d’état nodig: een raison de terre, 22 maart 2025, pp. 8–9.

Lees verder “Over filosofie en klimaatdepressie”

Over geopolitieke déjà-vu’s: wie wordt de Metternich van 2025?

Onze wereld is een treinramp in slow motion. Diplomatieke topconferenties zijn gedegradeerd tot koffiekletsjes, multilateralisme hangt aan een zijden draadje, en crisismanagement is gereduceerd tot “hopelijk brandt het morgen niet erger dan vandaag.” En we hebben dit allemaal al eens eerder meegemaakt. De geschiedenis staat vol met politici die zichzelf onmisbaar achtten, terwijl ze in werkelijkheid niet veel meer deden dan servetten volkrabbelen tijdens ellenlange banketten. Althans zo omschrijf EU-correspondente Caroline de Gruyter haar visie dit weekend in De Standaard. Ze schetst een treffend portret van de vraag: kunnen we iets leren van een tijd waarin diplomatieke deals nog aan de dinertafel werden gesloten? Spoiler alert: oplossingen uit 1825 zijn niet zomaar toepasbaar op 2025. Historische recepten worden zelden beter na opwarming in de microgolf.

Lees verder “Over geopolitieke déjà-vu’s: wie wordt de Metternich van 2025?”

Een onbevredigend ‘vredesakkoord’

Menselijke geschiedenis is een cynische komedie die zich graag herhaalt, maar zonder dat iemand de grap begrijpt. Europa staat opnieuw voor een cruciaal moment waarin de soevereiniteit van een natie op het spel staat. En zoals altijd komt iemand op het idee dat het misschien handiger is om de geschiedenis te herhalen, in plaats van ervan te leren. Want laten we eerlijk zijn: waarom een probleem goed oplossen, als je het ook met een gehaaste deal onder het tapijt kunt vegen?

Lees verder “Een onbevredigend ‘vredesakkoord’”