Toen ik Simon’s lijst tegenkwam leek het me een fijne uitdaging om meer van mezelf bloot te geven. Een eenvoudige opdracht, dacht ik, die bij momenten erg confronterend bleek.
Opgelegde onderwerpen gaven een gevoel van vrijheid. Ik moest zelf geen thema te kiezen, maar volgde gewoon een vaste agenda. Zo kun je op voorhand nadenken over wat je te zeggen hebt.
Toch bleek opnieuw dat tijd vinden om te schrijven de grootste hinderpaal was. Die dertig dagen flitsten voorbij in wat slechts enkele dagen leek. Een agenda boordevol leuke afspraken hielp niet om me achter dit scherm te kluisteren. Dat is op zich wel jammer. Je gedachten in woorden, zinnen en paragrafen gieten geeft ook waardevolle voldoening.
Reacties uitlokken was geen doel an sich. Dan had ik deze berichten wel op alle andere social media kanalen geplaatst. Ergens leek ik hier volledig tegen de muren te praten. Maar blijkbaar zijn er genoeg lurkers die lezen zonder reageren. Daar neem ik vrede mee. Als jullie iets willen bijdragen, dan zie ik het wel binnenkomen.
De volgende stap is nog niet duidelijk. Ik maak geen loze beloften over meer schrijven. Met de zomer voor de deur lijkt me dat weinig realistisch. Wat wel moet kunnen zijn meer persoonlijke inzichten. Het helpt om dingen van je af te schrijven. Je krijgt een zeker perspectief van waar je allemaal mee bezig bent.
Voor mij waren deze 30 dagen alvast een positieve ervaring. Misschien herneem ik in 2014 enkele van de vragen om te zien waar ik sindsdien uitgekomen ben.
Dit was het laatste item in deze reeks 30 dagen over mezelf.
Als je echt wil meemaken wat dingen van je afschrijven kan betekenen, en hoeveel perspectief je kan krijgen door te schrijven, dan moet je eens proberen om te dagboeken.
Ik doe het sinds oktober vorig jaar semi-regelmatig en het heeft echt al ongelofelijk veel veranderd voor mij!
Dagboeken, als in schriftelijk, op papier en helemaal privé bedoel ik hé dus :-)
En voor de volledigheid: ik vind je persoonlijke blogposts veel leuker dan de informatieve :)
Goedemorgen Elke. Dankjewel voor de appreciatie. Zo’n dagboek bijhouden is inderdaad wel de moeite. Ik loop er al 21 jaar mee rond. Enkele weken geleden kocht ik nog een nieuw exemplaar om in te schrijven.
Maar het is toch wat anders om die gedachten ook publiekelijk te delen. Dat is nu net wat ik zo confronterend vond. Binnen je eigen cocon is er niets of niemand dat reageert op jouw bedenkingen.