Van jongs af aan ben ik alti­jd al zelf­s­tandig geweest. Sinds dat ene breekpunt, waar ik het hier nu liev­er niet op heb, zag ik mezelf aangewezen op me, myself and I. Niet dat ik niet om andere mensen geef. Inte­gen­deel. Maar ik heb alti­jd gedacht dat ik mezelf sterk moet houden om het goede voor­beeld te geven. Tij­dens m’n stud­ies was er nooit echt iemand om op terug te vallen. Waarschi­jn­lijk is dat alti­jd wel het lot van de oud­ste thuis.

Tiras Experimentais 16Een van de gevol­gen is dat ik zelden of nooit hulp vraag aan anderen. Wan­neer je vaak genoeg zegt alles zelf aan te kun­nen dan vol­gen er ook steeds min­der helpende han­den. Al hoop ik er zelden op, toch verwacht ik ergens dat deze vanzelf komen, van mensen die genoeg om me geven. Ergens moet er iemand zijn die hard genoeg doorzet om door mijn har­nas te breken.

Veel beter zou ik gewoon m’n trots opz­ij zetten en vra­gen om hulp wan­neer dat nodig is. Ja, dat is wel een werkpunt. Gelukkig heb ik deze week al wat vooruit­gang geboekt. Hopelijk vol­gen er gauw duidelijke antwo­or­den.

Mor­gen deel vijf in deze reeks 30 dagen over mezelf: #5. Een foto van een plek die je bezocht hebt.

Gepubliceerd door Stijn Vogels

Natural born probleemoplosser met een oog voor usability, design, trends en details. Professioneel bezig met letterwoorden als SEO, SEA, SMO, DIY en CYA.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *