Spijt en berouwHet lev­en is een pro­ces van vallen en opstaan. Ervar­ing leert waar je slaagt en faalt. Iedereen moet er doorheen. Bin­nen­we­gen bestaan niet.

Die gren­zen ont­dekken, dat is een pijn­lijk pro­ces.

Je botst op de grens.

De grens duwt terug.

Dat doet pijn, fysiek en emo­tion­eel.

Je ziet het resul­taat van je daden.

Dat besef komt natu­urlijk pas achter­af. En achter­af is het te laat. Goede bedoelin­gen? “De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelin­gen.”

Om mijn fouten te begri­jpen heb ik afs­tand nodig. Geen idee of enkel ik zo ben, maar die ver­w­erk­ingsti­jd helpt me mijn eigen daden kri­tisch te bek­ijken. Dan pas kan ik voor mezelf een antwo­ord bedenken op de vraag: was dit wel een idee, of had ik het anders moeten doen?

Samen met besef komt ook berouw. Een te snelle ‘sor­ry’ is goed­koop. Ik ben niet zo iemand die argeloos met betekenis­loze begrip­pen strooit. Oprechte spi­jt, die komt vanu­it je bin­nen­ste. Een echte ‘sor­ry’ moet je even hard menen zoals die eerste: “Ik zie je graag”.

Je leert iets bij over jezelf.

Je kri­jgt inzicht in je eigen beperkin­gen.

Er vormt zich een nieuw beeld van wie je bent.

Voor een opti­mist is dat lastig. Faalangst stond niet in mijn woor­den­boek. Falen beschouwde ik steeds als een welkom leer­mo­ment, als een kans om te groeien. Wan­neer ik zie hoe mijn falen ook anderen raakt, dan maakt dit me extra kwaad op mezelf. Een dubbele afs­traf­fing. Hoeveel van deze ‘leer­mo­menten’ kan ik mij nog per­mit­teren?

Gepubliceerd door Stijn Vogels

Natural born probleemoplosser met een oog voor usability, design, trends en details. Professioneel bezig met letterwoorden als SEO, SEA, SMO, DIY en CYA.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *