Het leven is een proces van vallen en opstaan. Ervaring leert waar je slaagt en faalt. Iedereen moet er doorheen. Binnenwegen bestaan niet.
Die grenzen ontdekken, dat is een pijnlijk proces.
Je botst op de grens.
De grens duwt terug.
Dat doet pijn, fysiek en emotioneel.
Je ziet het resultaat van je daden.
Dat besef komt natuurlijk pas achteraf. En achteraf is het te laat. Goede bedoelingen? “De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen.”
Om mijn fouten te begrijpen heb ik afstand nodig. Geen idee of enkel ik zo ben, maar die verwerkingstijd helpt me mijn eigen daden kritisch te bekijken. Dan pas kan ik voor mezelf een antwoord bedenken op de vraag: was dit wel een idee, of had ik het anders moeten doen?
Samen met besef komt ook berouw. Een te snelle ‘sorry’ is goedkoop. Ik ben niet zo iemand die argeloos met betekenisloze begrippen strooit. Oprechte spijt, die komt vanuit je binnenste. Een echte ‘sorry’ moet je even hard menen zoals die eerste: “Ik zie je graag”.
Je leert iets bij over jezelf.
Je krijgt inzicht in je eigen beperkingen.
Er vormt zich een nieuw beeld van wie je bent.
Voor een optimist is dat lastig. Faalangst stond niet in mijn woordenboek. Falen beschouwde ik steeds als een welkom leermoment, als een kans om te groeien. Wanneer ik zie hoe mijn falen ook anderen raakt, dan maakt dit me extra kwaad op mezelf. Een dubbele afstraffing. Hoeveel van deze ‘leermomenten’ kan ik mij nog permitteren?