Het verjaardagsfeestje van Mounya en Els begon gisterenavond en was heel erg fijn. Veel vreemde mensen, maar soms ook gezichten die bekend overkwamen. Blijkbaar toch enkele gemeenschappelijke kennissen, wat natuurlijk niet onmogelijk is aan de UGent. Er bleken achteraf wel twee door niemand gekende jongens te zijn geweest die mijn eigen fles citroenjenever half soldaat hebben gemaakt. Dat was natuurlijk minder leuk.
Nadat de nachtwakers waren geweest om het daksolarium te sluiten en we een beetje hadden opgeruimd verhuisde de overgebleven bende naar de gang van de 7de verdieping alwaar we nog genoten van lekkere tiramisu, gemaakt door Mounya en haar aanverwanten. Natuurlijk (soms) wel stil zijn voor de mensen die reeds aan het slapen waren. Wat fijn om nog eens gezellig met z’n allen samen te kunnen zitten, dat zouden we meer moeten doen, vind ik.
Het moet ietsje voor twee uur ’s ochtends zijn geweest toen ik merkte dat er van de andere kant iemand uit de keuken kwam afgestapt die me nogal onbekend leek. Ik woon hier nu al vier jaar, dus weet ondertussen al wie wie is, maar dit individu had ik toch nog nooit gezien. Zou het iets met die betoging hier vlak voor de deur te maken hebben? Misschien. Ik vond het in ieder geval toch verdacht genoeg om eens te gaan kijken waar die kerel naartoe ging.
Hij verdween de trap op. Pech gehad, want ik hoorde hoe hij de deuren die eerder waren gesloten probeerde te openen, zonder veel succes. Onopvallend had ik me om de hoek opgesteld, klaar om te vragen wat deze figuur hier kwam doen. Er wordt regelmatig wel eens iets gepikt hier op kot (bijv. eten uit de frigo) dus moet je soms wel assertief zijn tegenover onbekenden. Er bewoog echter niets meer, ik hoorde geen geluid. Was ie nu nog steeds boven? Misschien wachtte hij tot ik weg zou gaan.
Ik deed teken naar mijn naamgenoot en enkele andere kerels niet meer van de tiramisu aan het smullen waren. “Zal ik eens gaan vragen wat die kerel hier komt doen? En wat er allemaal in die rugzak zat?” Toch geen cursussen zeker op dit uur. De kerels vonden het geen goed idee omdat te gaan kijken, beter wachten en naar den 88 bellen.
Ondertussen voelde ik hoe de adrenaline door m’n aderen stroomde. Wat als die vent hierboven doorkrijgt dat we hem in de gaten hebben? Misschien is ie wel gewapend, en anders kan de glazen fles sterke drank die hij vast had ook een geducht wapen zijn. Met (mogelijkerwijs) zatte mensen moet je altijd oppassen denk ik, zeker als ze zoals deze letterlijk in een hoekje zitten. Ik wilde iets doen, laten merken dat we de ongewenste gasten beu zijn.
De ganggenootjes hadden ondertussen naar de bewaking gebeld met de mededeling dat er op dit moment een onbekende persoon op de Fab rondliep en dat deze zich op het 7de bevond. Ongeveer tien minuten later zagen we hoe de lift langzaam naar boven kwam, tot bij ons. De twee nachtwakers die we enkele uren eerder nog hadden begroet stapten uit en wij wezen hun de weg. Met hun grote zaklantaarns verlichtten ze het duistere plekje en troffen er de ‘verdachte’ aan. “Ewel vrindje, wa komde gij ier op dees uur nog doen? Ge weet toch da ge ier nie binnenmoogt. Komt maar es mee met ons.” Respect voor de nachtwakers!
Met de onbekende tussen hen in verdwenen ze via de trappen naar beneden. Of ie eten had gepikt zijn we niet te weten gekomen. Uit het raam konden we zien hoe ze hem blijkbaar hadden laten lopen, want hij verdween met trage tred om de hoek van het gebouw. “Hij gaat naar hiernaast, naar de Vermeylen!”, dachten we eerst, maar dat bleek niet zo te zijn. Uit een raam aan de andere kant van het gebouw zagen we hoe hij verdween in de duisternis van de grote Kinepolis-parking.
Nu ga ik nog eventjes in mijn bedje kruipen. Spijtig genoeg niet voor lang, want het schijnt dat de Sint morgenvroeg al op de Fab binnen zal vallen en die maakt natuurlijk altijd eerst de engeltjes van de 7de hemel wakker, op tamelijk onzachte manier (lees: je deur begeeft het nét niet). Maar ja, lang leve de warme chocolademelk met verse koffiekoeken. :-) Tot later.