Een vrij hilarische TED-talk van Rory Sutherland (Ogilvy) over zijn ervaringen in de advertising en reclamesector. Hij legt uit hoe je de waarde van een goed kan beïnvloeden door een verandering in perceptie. En die beïnvloeding is soms erg sneaky. :)
Over social media en eenzaamheid
Gelukkig zijn is meer dan de afwezigheid van ongeluk. Daar herinner ik mezelf regelmatig aan. Social media kunnen mensen dichter bij elkaar brengen. Maar maakt dat oppervlakkige contact wel echt gelukkig? Enkele jaren geleden maakte de VRT nog een reportage over a-social media. Onderstaande afbeelding sluit daar bij aan.
Vandaag lees ik een artikel van Arthur C. Brooks over Love People, Not Pleasure. Daarin omschrijft Brooks ditzelfde probleem.
Today, each of us can build a personal little fan base, thanks to Facebook, YouTube, Twitter and the like. We can broadcast the details of our lives to friends and strangers in an astonishingly efficient way. That’s good for staying in touch with friends, but it also puts a minor form of fame-seeking within each person’s reach. And several studies show that it can make us unhappy.
It makes sense. What do you post to Facebook? Pictures of yourself yelling at your kids, or having a hard time at work? No, you post smiling photos of a hiking trip with friends. You build a fake life — or at least an incomplete one — and share it. Furthermore, you consume almost exclusively the fake lives of your social media “friends.” Unless you are extraordinarily self-aware, how could it not make you feel worse to spend part of your time pretending to be happier than you are, and the other part of your time seeing how much happier others seem to be than you?
Waarom komen antwoorden altijd pas achteraf?
Iedereen kent wel zo’n situatie: je bent druk aan het werk, maar het lukt niet om de juiste oplossing te vinden. Pas later, bijvoorbeeld tijdens de lunch, komt het aha-moment en de oplossing. Wanneer ik zelf even vast zit, dan maak ik een wandeling door kantoor. En dat helpt bijna altijd.
Maar hoe komt dit precies? Waarom vinden je hersenen het antwoord op een moeilijke vraag pas wanneer we even afstand nemen?
It has to do with how your brain works. The prefrontal cortex (PFC) is in the front of your head (think forehead). The role of the PFC (among many things) is to concentrate on the task at hand, as well as to go searching for existing information you have stored in memory, and combine it with other existing information you have stored. It is this searching and combining of the PFC that allows you to solve problems and come up with new and novel ideas.
Here’s the rub — If you keep your PFC too focused on the “task at hand” then it can’t go searching for interesting combinations of information you have stored in memory. When you take a break (the walk, the garden, the shower, the dishes) then your PFC is freed up to go searching and combining.
So if you need to solve a problem or want a new idea, let your PFC know what you want to solve and then take a step away and take a break!
Bron: The Brain Science Of Why Stepping Away Increases Creativity (Susan Weinschenk)
Antwerpen 1914-2014
Fotograaf Stijn Bollaert de Eerste Wereldoorlog op een originele manier. Zijn fotomontage toont hoe 100 jaar een groot verschil is in tijd, maar niet altijd qua architectuur. Heel wat plekken zijn nog steeds hetzelfde.
Twaalf uren tijdverschil
Het lijkt wel een gave: op het juiste moment de juiste muziek ontmoeten. Want Warum van Roos Rebergen aka. Roosbeef grijpt me naar de keel vanaf de eerste tonen. Roos’ zachte timbre straalt de vermoeidheid uit die we allemaal voelen aan het einde van een lange, zware dag. Haar woorden rijmen ritmisch. Het zoete Nederlandse accent doet me denken aan A. Geduld zal wel brengen wat we zoeken. Er is nog voldoende tijd. Bedenkers van tijdzones zijn niet schuldig aan de afstand die zij creëerden.
Waarom moet het in de avond?
Waarom moet het donker zijn?
Kon het niet wachten tot morgen?
Want vandaag was het zo fijn.Waarom moet het deze avond?
Waarom na zo’n mooie dag?
Ik voelde me zo gelukkig
En ik weet dat je het zag
Israël vs Gaza: de operatie die er eigenlijk geen is
Het is zomer. Het is weer boel tussen Israël en Hamas. Zoals iedere zomer van de voorbije jaren. Komkommertijd blijkt het ideale moment om met bommen te strooien.
Woordenspel
Zijn column voor de VRT begint Rudy Vranckx met een opmerking over het taalgebruik dat we meestal horen bij militaire conflicten:
“Dit is een ander soort operatie.” De woorden van Israël, klinken me bekend in de oren. Elke minister van defensie heeft ze uitgesproken de voorbije tien jaar.
Een “operatie” is een eenvoudige manier om het bombarderen van (burger)doelwitten te verkopen als een klein euvel. Want ja: een operatie, dat is toch goed voor uw gezondheid? Doorgaans worden die ‘surgical strikes’ vooral gekaderd binnen een precieze, beperkte militaire operatie. Dit woordgebruik geeft de indruk dat men zorgvuldig omgaat met de keuze van doelwitten en uitvoering van militaire acties. Helaas blijkt die precieze niet altijd even succesvol als gehoopt.
Hoe kan dat ook anders, in een landstrook van 40km lang en een bevolkingsdichtheid van bijna 4.000 inwoners per vierkante kilometer. Stel u even voor: we nemen de volledige bevolking van Brussel en proppen die in aftandse flatgebouwen aan de Belgische kust. Dan is er weinig marge voor fouten. Om dan alsnog te kiezen voor bombarderen is impliciet vragen om ‘collateral damage’.
Succesratio
Bekijk ik de ‘score’ van deze Operation Protective Edge, dan is het aantal foutieve bombardementen (lees: burgerslachtoffers bij de tegenstander) nogal eenzijdig.
- Gaza telt 333 doden (waarvan 72% burgers volgens de VN — PDF)
- Israël rouwt om 5 doden (waarvan 3 soldaten, waarbij een die stierf door ‘friendly fire’)
Bekijk je dit puur cijfermatig, dan zou dit neerkomen op een ‘succesratio’ van 60% voor Hamas en slechts 28% voor Israël. Het IDF, dat beschikt over een van de beste legers in het Midden-Oosten, springt nogal laks om met haar raketten en artillerie.
Dergelijke cijfers blijven onacceptabel. Je kan niet langs de ene kant spreken over het aanpakken van terroristen, en dan langs de andere kant danig falen in jouw politionele actie. Een positie waar onze eigen Belgische regering-van-lopende-zaken het mee eens is.
Perpetuum mobile
Israël heeft nog enkele weken de tijd vooraleer de publieke opinie zich weer tegen haar keert, en dwingt om deze oorlog te stoppen. Zo ging het toch de voorbije jaren. De Verenigde Naties schieten wakker, er volgt een veroordeling of vier, de Verenigde Staten onthouden zich van de stemming, Hamas claimt de morele overwinning.
Volgend jaar opnieuw.