De job die er geen was

Donderdag schreef ik me in bij een inter­imkan­toor. Van­daag kreeg ik m’n eerste tele­foon­t­je. Bij een elek­tron­i­caboer hier in de buurt had­den ze tij­dens de drukke ein­de­jaarspe­ri­ode nog iemand nodig om helpen met de verkoop. Nog geen half uur lat­er had ik al een gesprek met de man­ag­er, en die me vertelde dat ik mor­gen om half twee kon begin­nen.

Blij als ik was tele­foneerde ik ter beves­tig­ing naar het inter­imkan­toor. Als het mij uitk­wam maak­ten ze mijn con­tract al klaar, en dan kon ik alles meteen teke­nen wan­neer ik daar was. Klonk pri­ma, dus reed ik naar het kan­toor om mijn handteken­ing onder het papi­er te zetten.

Twintig minuten lat­er was ik daar en vertelde Ann van de inter­im me dat het nog niet mogelijk was om een con­tract op te stellen. Ah, ok. Dan maar terug naar huis. Daar rinkelde de tele­foon: opnieuw Ann, om te vertellen dat ik “echt de per­fecte kan­di­daat was”, maar dat ze toch maar iemand anders had­den aangenomen.

Als dat zo’n mensen zijn, dan wil ik er al niet meer gaan werken.