Chicken Little (2005)

Met z’n vijven gin­gen we naar de bioscoop. Lief zat aan het stu­ur, en op de achter­bank zat­en haar drie neef­jes. De oud­ste twee gin­gen met lief naar de nieuw­ste Pot­ter kijken: Har­ry Pot­ter and the Gob­let of Fire. Omdat Jomme, neef­je num­mer drie, nog te jong was om daar bin­nen te mogen was ik lichtelijk ver­plicht om mee te gaan kijken naar Chick­en Lit­tle.

De teken­film begint wan­neer Chick­en Lit­tle, een onzek­er kuiken uit Oakey Oaks, een stuk van de hemel op z’n hoofd kri­jgt. Omdat nie­mand hem wil geloven besluit hij samen met z’n drie beste vriend­jes op onder­zoek te gaan. Zo ont­dekken ze dat de aarde in het oog wordt gehouden door buite­naardse wezens. Voor­dat de aliens aan­vallen proberen ze nog iedereen te waarschuwen, maar na het val­lende-hemel-inci­dent wil nie­mand hem meer geloven. De vriend­jes moeten dus zelf proberen de wereld te red­den.

Dis­ney slaagt er zon­der hulp van Pixar in een deftige ani­matiefilm neer te zetten met soms erg grap­pige per­son­ages. Het klassieke ver­haal is goed te vol­gen maar wel een beet­je aan de korte kant (slechts 77 minuten), en zoals we wel gewoon zijn van Dis­ney zit er een dik stuk moraliteit in de film (“geloof uw kind eens wat vak­er”, “pesters kri­j­gen hun ver­di­ende loon nog wel”). En, zoals Jomme zei tegen zijn oud­ere broert­jes: “Ge moet zek­er eens gaan kijken want het was kei-span­nend!”