Met z’n vijven gingen we naar de bioscoop. Lief zat aan het stuur, en op de achterbank zaten haar drie neefjes. De oudste twee gingen met lief naar de nieuwste Potter kijken: Harry Potter and the Goblet of Fire. Omdat Jomme, neefje nummer drie, nog te jong was om daar binnen te mogen was ik lichtelijk verplicht om mee te gaan kijken naar Chicken Little.
De tekenfilm begint wanneer Chicken Little, een onzeker kuiken uit Oakey Oaks, een stuk van de hemel op z’n hoofd krijgt. Omdat niemand hem wil geloven besluit hij samen met z’n drie beste vriendjes op onderzoek te gaan. Zo ontdekken ze dat de aarde in het oog wordt gehouden door buitenaardse wezens. Voordat de aliens aanvallen proberen ze nog iedereen te waarschuwen, maar na het vallende-hemel-incident wil niemand hem meer geloven. De vriendjes moeten dus zelf proberen de wereld te redden.
Disney slaagt er zonder hulp van Pixar in een deftige animatiefilm neer te zetten met soms erg grappige personages. Het klassieke verhaal is goed te volgen maar wel een beetje aan de korte kant (slechts 77 minuten), en zoals we wel gewoon zijn van Disney zit er een dik stuk moraliteit in de film (“geloof uw kind eens wat vaker”, “pesters krijgen hun verdiende loon nog wel”). En, zoals Jomme zei tegen zijn oudere broertjes: “Ge moet zeker eens gaan kijken want het was kei-spannend!”
Ha, haar ouders hebben toevallig niet aangedrongen om de neefjes mee te nemen?
Als sociale controle? Om er zeker van te zijn dat ge niet teveel op “foute” plaatsen zit met uw handjes?
;)
Echt een goede film hé, ik was er eerst tegen, maar ik heb meer n harder gelachen (sommige grappen kan je pas als “adult” begrijpen) dan mijn zoon (4).