Straks sta ik nu in de Blandijn een presentatie te geven over sociale segregatie in wereldsteden. Op de repetitie gisteren ging alles vlot, maar zenuwen zijn er toch nog. Ik hoop dat ik niet teveel stotter, dat het lezen vlot gaat, dat ik mijn tekst niet vergeet, dat de projector werkt, dat … Ach, we zien wel. Het is maar een presentatie. Het is niet alsof de rest van mijn leven afhangt van de punten voor dit vak. Toch?