Glimlach

Wijshei­d­standen lat­en trekken: “dat is gene kat­tepis.” Laatst nog zag ik op Face­book een foto passeren van iemand die de twee dagen in het zieken­huis zou bli­jven en voor een volledi­ge ver­dov­ing koos. Mijn eigen tanden­trekking herin­ner ik mij toch hele­maal anders.

Een vri­jdag in Lim­burg. Met de fiets naar het zieken­huis. De afspraak was al eerder gemaakt dus zat ik maar kort in de wachtza­al.

Het was drie uur in de namid­dag. De ortho­don­tist gebaarde naar de tafel waar ik op mocht gaan liggen. Een papieren weg­w­er­pdeken over mijn tor­so. Zijn assis­tente vroeg me mijn mond wijd open te sprei­den zodat ze m’n kak­en en mond kon ver­doven.

Om tien na drie was de ver­dov­ing com­pleet en begon het breek­w­erk met de trek­tang. Vastk­lem­men, een paar keer heen en weer draaien om los te wrikken, en ik zag een kies passeren met wor­tel van heb-je-me-daar. Idem aan de andere kant.

Om kwart na drie was het zaak­je al gepiept. Naald. Draad. Was bloed spuwen. M’n kiezen kreeg ik in een doos­je mee naar huis. Enkele uren lat­er zat ik al op de trein naar Gent voor een dans­feestje met andere stu­den­ten. Ner­gens last van. De draad­jes vie­len er enkele dagen lat­er vanzelf uit.

Enkele weken lat­er onderg­ing m’n toen­ma­lige vriendin dezelfde behan­del­ing. Ze had veel meer last en liep drie weken rond met bolle, gez­wollen kak­en. Het kan verk­eren.

Gepubliceerd door Stijn Vogels

Natural born probleemoplosser met een oog voor usability, design, trends en details. Professioneel bezig met letterwoorden als SEO, SEA, SMO, DIY en CYA.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *