Dagje Vespa door Limburg en Voeren

Gisteren ging ik met de Ves­pa rond­to­eren in Lim­burg samen met m’n broer en vad­er. Want papa wil graag een scoot­er, maar mama ziet dat liev­er niet gebeuren. Om toch tot een com­pro­mis te komen kreeg hij voor z’n ver­jaardag een dag­je scooteren lang­sheen de Maas. Vorig jaar bezocht­en we zo de streek rond Haspen­gouw. Dit jaar reden we dus van Riemst richt­ing Voeren en over Maas­tricht terug naar de Kaste­len­route in Bor­gloon.

De vri­je maandag van Hemel­vaart begon al vroeg met een vlug ont­bi­jt en daar­na de autorit naar Hoe­selt. We had­den een reser­vatie bij Ves­pa Fun om een hele dag te touren, van negen ’s ocht­ends tot vlak aan het sluit­ing­su­ur om 21 uur. De eige­naar gaf ons eerst nog een korte brief­ing over het starten en sluiten van de Ves­pa, waar­na we vertrokken voor een halve dag rij­plezi­er.

De voor­bi­je week was het weer zow­el goed als slecht. In Lim­burg heb je nog het geluk dat de gemid­delde tem­per­atu­ur alti­jd iet­sje hoger ligt in de zomer, al maak­te dat weinig ver­schil. De gri­jze ocht­end­wolken maak­ten al gauw plaats voor een open blauwe hemel. Van geluk gespro­ken!

De route die we vol­gen­den viel ook bij­zon­der goed mee: weinig grote banen en vooral veel kro­nkel­we­gen, bergop en bergaf. Alhoewel je het niet goed opviel zijn we het Fort van Eben-Emael voor­bij gere­den. Van het maa­sei­land Lanaye namen we de overzetpont naar Eijs­den in Ned­er­land.

Onze route ging verder naar het zuiden richt­ing Voeren. Ook hier rij je door mooie, groene en rustige land­schap­pen. Van­daag waren er veel wan­de­laars en fiet­sers die het­zelfde idee had­den, al moesten zij natu­urlijk iets hard­er doorzetten om het heuvel­land­schap te doorkruisen.

Om de inner­lijke mens ook wat te ver­wen­nen hield­en we halt bij De Cantarel in Sint-Martens-Voeren, een gezel­lig pen­sion met mooi eet­ter­ras in de tuin.

Via Maas­tricht keer­den we terug naar Bel­gië, waar­na we nog enkele uren de Kaste­len­route vol­gden. Rond een uur of zeven ’s avonds raak­te onze brand­stof toch sti­laan op. Dat, en ons zitvlak begon toch wel pijn te doen. Het was een bij­zon­der ges­laagde dag. Dit doen we zek­er nog eens opnieuw!

∴

Epi­loog: Eens in de wagen sloeg de ver­moei­d­heid toch toe. Na de terugrit naar Antwer­pen kroop ik qua­si meteen in bed. De vol­gende mor­gen op het werk liet H. me op bij­zon­der ongen­u­anceerde wijze weten dat m’n neus pre­cies nogal rood was. De spiegel gaf haar gelijk. Ook het vel aan m’n han­den trok nogal. Vol­gende keer best de zon­necrème niet ver­geten.