Interessant artikel over de Turkse wapenhandel gelezen in De Tijd. Onze voormalige Ottomaanse oosterburen kloppen al jaren tevergeefs aan deur van de Europese Unie. Het antwoord dat ze krijgen is: “Priviliged partnership: ja. Volwaardig lidmaatschap: neen.” Niet verwonderlijk dat men in Ankara op zoek gaat naar een nieuwe, leidinggevende rol in de eigen achtertuin. En voorlopig lukt dat aardig. In een regio waar de ene autoritaire dictatuur na de andere verdwijnt, is de Turkse stabiliteit een verademing. Met zo’n (relatief) betrouwbare partner kun je goed handel drijven.
Turkije heeft na de Verenigde Staten de grootste strijdmacht in de NAVO. Het land geeft jaarlijks miljarden euro’s uit aan wapens. Van oudsher betrekken de Turken hun materieel vooral uit Amerika en Europa. Maar de laatste jaren produceren ze steeds meer zelf. Tien jaar geleden was 10 tot 15 procent van het wapentuig dat de Turkse strijdkrachten kochten, afkomstig uit eigen land. Nu is dat volgens de Turkse autoriteiten rond 55 procent. En het is de bedoeling over enkele jaren 75 procent in eigen land te kopen. De Turken produceren inmiddels hun eigen marineschepen, pantserwagens en raketwerpers en hebben zelfs een eigen zware tank, de Altay, ontwikkeld […] samen met het Zuid-Koreaanse Hyundai. […] Het Turkse staatsbedrijf Turkish Aerospace Industries heeft net een eigen drone ontwikkeld en wil er graag mee de boer op in de moslimwereld. 1Arjen Van der Ziel, Wapensmid voor de moslimwereld, De Tijd, 14 augustus 2013, p. 9.
Uiteraard is er ook een keerzijde aan de medaille.
Om de kosten te drukken probeert Turkije steeds meer wapentuig uit te voeren. […] Ze maken daarbij handig gebruik van hun verwantschap met de moslimwereld en hun groeiende invloed in het Midden-Oosten. Onder hun afnemers zitten landen als Pakistan, Maleisië en Saudi-Arabië. “Turkije speelt de islamitische kaart”, zegt de westerse defensieattaché. “De Turken willen uitgroeien tot de defensieproducent van de moslimwereld.” […] Maar de Turkse plannen veroorzaken af en toe ook wrijving. Want de westerse autoriteiten zijn bang dat Turkije, in zijn zucht naar exportsucces, gevoelige NAVO-technologie zal doorverkopen aan landen waar het Westen moeite mee heeft, maar waar Turkije warme banden mee onderhoudt, zoals de Iraanse ayatollahs of de machthebbers in Pakistan.
Ergens wel hypocriet om dat zo te omschrijven. De westerse wapenhandel is immers ook geen mooi plaatje. Ook Israël krijgt jaarlijks miljarden aan militaire steun van de Verenigde Staten, ondanks tientallen veroordelingen vanwege de Verenigde Naties. En zelfs in Vlaanderen durven we de regels al eens buigen. Neen, ik keur geen van beiden goed.