Qadhafi? We never liked him anyway

De opstand die zes maanden geleden begon als volks­opstand in Benghazi tegen een tiran die al meer dan veertig jaar aan de macht was lijkt nu bijna voorbij. De rebellen van de Nationale Overgangsregering omsingelden het voorbije weekend de Libische hoofdstad Tripoli. Moammar Qadhafi zelf zou nog op vrije voeten zijn, maar volgens de NATO heeft hij het grondgebied van Libië nog niet verlaten. Dat zou ook moeilijk zijn, want andere landen in de Arabische wereld lijken weinig bereid hem binnen te halen. (Koning Abdoellah van Saudi-Arabië is immers een fervent tegenstander van de Kolonel, en die oude knar heeft flink wat in de pap te brokken.)

Nu de strijd bijna gestreden lijkt hoor je ook heel wat lovende woorden uit Westerse landen. Dat is mooi, maar tegelijkertijd ook hypocriet. Immers, bij aanvang van het conflict stond het Westen eerder afwachtend en soms zelfs weigerachtig tegenover steun aan de opstandelingen.¹Resolutie 1973 van de VN Veiligheidsraad die het vliegverbod boven Libië instelde werd pas aangenomen op 17 maart. Het leger was ondertussen al enkele dagen bezig om met tanks de stad Benghazi te bestoken. En even leek die steun zelfs op niets uit te lopen, toen in maart de troepen van Qadhafi een tegenaanval inzetten op het bolwerk van de rebellen, de havenstad Benghazi.

Maar nu de opstand zo goed als gelukt is blijkt iedereen het over eens: “We hebben Qadhafi eigenlijk nooit gemogen.” Of toch?

Verhofstadt ontving hem met militaire eer en blijkt nu, vanuit zijn hoge Europese toren, een van de grootste critici te zijn. Hoe ging dat gezegde ook weer? “Keep your friends close, and your enemies closer,” aldus Niccolò Machiavelli of Sun Tzu, afhankelijk van de bron die je gebruikt.