Hoe reageert de Europese Unie op het huidige volksprotest om meer democratie in Libië? Vanuit de burgerbevolking komen heel wat steunbetuigingen, maar op politiek niveau lijkt men zich eerder op de vlakte te houden.
Europese Unie geeft zwakke kritiek
Van Europees niveau komt er vooralsnog geen scherpe kritiek.
President Herman Van Rompuy liet weten dat hij het geweld in Libië “verafschuwt”, maar voorlopig wil de president nog niet weten van sancties tegen het regime van Moammar Qadhafi.
Ook Catherine Ashton van buitenlandse zaken “besliste om het geweld tegen antiregeringsbetogers in Libië te veroordelen”, zonder verdere kritiek.
Italië wil laten begaan
De politiek in Italië maakt zich vooral zorgen over de impact van de Libische revolutie op de vluchtelingenstroom naar Europa. Minister van buitenlandse zaken Franco Fratini riep op om niet tussenbeide te komen.
Italië blijft nauwe banden onderhouden met haar voormalige kolonie. Jarenlang diende het regime van Qadhafi, met financiële steun vanuit Europa, als een dam tegen illegale migratiestromen vanuit Afrika.
Frankrijk twist intern
Volgens een anonieme groep Franse diplomaten had president Nicolas Sarkozy samen met zijn entourage de Tunesische ex-president Zine El Abidine Ben Ali en de Egyptische verdreven leider Hosni Moebarak gekozen als “pijlers ten zuiden van de Middellandse Zee”. Meer nieuws komt er vooralsnog niet vanuit Parijs.
België leverde wapens
Onze eigen minister van buitenlandse zaken Steven Vanackere wil dat de VN-mensenrechtenraad zich in maart over de Afrikaanse vluchtelingenproblematiek in Libië buigt. België schaarde zich vorig jaar nog achter Libië voor een plaatsje in diezelfde VN-mensenrechtenraad.
Ondertussen is gebleken dat het wapenbedrijf FN Herstal in 2009 voor €11,5 miljoen wapens leverde aan Libië. De Waalse regering keurde de export goed, want:
“In de contracten is duidelijk bepaald dat de wapens enkel gebruikt mogen worden voor de bescherming van humanitaire konvooien in de Soedanese regio Darfoer.” (Rudy Demotte)
Een dergelijke reactie is op zo’n minst naïef te noemen. Economische belangen primeren blijkbaar boven morele verantwoordelijkheden. Joëlle Milquet zet alvast een stop in de goede richting, al laat ze alsnog de deur open voor andere dictaturen.
“Als de wapens verkeerd worden gebruik sluit dat natuurlijk de deur voor eender welk contract met Libië.” (Joëlle Milquet)
Zelf kan ik me meer terugvinden in de reactie van Rik Torfs, die de nagel helemaal op de kop slaat.
“Als je wapens levert aan een land als Libië, moet je niet schrikken dat ze effectief worden gebruikt. Het is naïef om te denken dat clausules in contracten daar iets aan veranderen. Geld en werkgelegenheid zijn misschien belangrijk, maar het is erg om te zien hoe dat hier primeert boven mensenlevens en ethiek.” (Rik Torfs)