Vandaag had ik heel wat fijne foto’s kunnen maken. Dat zou prima gepast hebben binnen mijn goede voornemens voor dit jaar. Alleen was ik ofwel te traag met het bovenhalen van m’n camera, ofwel liet de situatie het niet toe. Om die gemiste kansen niet zomaar voorbij te laten gaan doen we zoals Unphotographable doet: een textuele beschrijving van pictures I did not take.
Vanmorgen om 8u40, bij de tramhalte aan de Montignystraat, nam ik geen foto van het ongewone signaal achteraan bus 23. Waar doorgaans een nummer staat stond deze keer een grote smiley. Toen ik het fototoestel eindelijk vond in mijn overvolle tas was de bus alweer vertrokken.
’s Avonds om 17u12, terwijl ik op het twaalfde wachtte op de lift naar beneden, nam ik geen foto van de jongedame die breed lachend en al fluitend de lifthal binnenstapte, meteen ophield met fluiten omdat ze zich hoogstwaarschijnlijk betrapt voelde, en zich dan maar probeerde te verstoppen achter haar zwart-witte streepjestrui. Een foto maken leek me in die situatie niet meteen the best thing to do, al had ze best wel een schattige glimlach. Misschien een andere keer.
Niet veel later, om 17u15, aan het kruispunt van de De Keyserlei en de Frankrijklei, nam ik geen foto van het trio Chassidische joden dat hun zwarte hoeden voor de regen beschermde met een groot, doorzichtig, plastieken bommakapke. Het was totaal geen zicht, maar wel effectief. Regen en kou weerhielden me ervan om op dat moment foto’s te nemen. Monochroom was hier nochtans mooi geweest.
Je moet daar mee oppassen, met het fotograferen van mensen.
Zo wilden wij in Parijs eens een foto maken van zo’n schoon metrobordje, terwijl er toevallig een aantal moslimvrouwen (die, zoals we later vernomen, terugkwamen van een begrafenis) voorbijwandelden. Ze dachten dat we foto’s van hen aan het maken waren, grepen naar onze camera’s en begonnen in het rond te slaan met hun handtassen. We hebben de hele avond doorgebracht in het politiekantoor. In Parijs.
(Gelukkig hadden wij digitale camera’s en konden we gemakkelijk aantonen dat geen van ons een foto had van die vrouwen.)
Tsk tsk. Toeristen staan foto’s te maken en dan denken dat gij zelf het ongewenste fotomodel zijt. Zo egocentrisch. ;)
Hoe valt dat mee, zo’n Franse cel?
Zou je ook geen foto genomen hebben van Leonard Nolens op bus 23, nee, bus 32? (http://janien.wordpress.com/2009/05/21/poezie-op-de-bus/)
Machtig artikel! Ik wou, ik wou … dat ik het geschreven had …
Daar ben ik nog niet zo zeker van. Zomaar je camera bovenhalen en, als onbekenden voor elkaar, een portretfoto maken lijkt me niet zo eenvoudig. Je kan het natuurlijk eerst even vragen, maar dat zie ik mezelf nog niet durven. Jij wel?
Een van de spectaculairste foto’s die ik niet nam was ergens tijdens mijn studententijd.
Ik reed met de trein naar huis. Die week kende weer zo’n typsich Belgisch regenweer. Toch scheen de zon op het moment dat ik op de trein zat. Een lage winterzon.
De trein reed door een weidelandschap dat volledig onderwater stond. Dat en de reflectie van de ondergaande zon was zo ongewoon mooi.
Even leek het alsof onze trein een schip was in een zee van goud.