onfotografeerbaarVandaag had ik heel wat fijne foto’s kun­nen mak­en. Dat zou pri­ma gepast hebben bin­nen mijn goede voorne­mens voor dit jaar. Alleen was ik ofwel te traag met het boven­halen van m’n cam­era, ofwel liet de sit­u­atie het niet toe. Om die gemiste kansen niet zomaar voor­bij te lat­en gaan doen we zoals Unpho­tograph­able doet: een textuele beschri­jv­ing van pic­tures I did not take.

Van­mor­gen om 8u40, bij de tramhalte  aan de Mon­tignys­traat, nam ik geen foto van het onge­wone sig­naal achter­aan bus 23. Waar door­gaans een num­mer staat stond deze keer een grote smi­ley. Toen ik het foto­toes­tel ein­delijk vond in mijn over­volle tas was de bus alweer vertrokken.

’s Avonds om 17u12, ter­wi­jl ik op het twaalfde wachtte op de lift naar bene­den, nam ik geen foto van de jongedame die breed lachend en al flui­tend de lifthal bin­nen­stapte, meteen ophield met fluiten omdat ze zich hoogst­waarschi­jn­lijk betrapt voelde, en zich dan maar probeerde te ver­stop­pen achter haar zwart-witte streep­jestrui. Een foto mak­en leek me in die sit­u­atie niet meteen the best thing to do, al had ze best wel een schat­tige glim­lach. Miss­chien een andere keer.

Niet veel lat­er, om 17u15, aan het kruis­punt van de De Key­ser­lei en de Frankrijk­lei, nam ik geen foto van het trio Chas­sidis­che joden dat hun zwarte hoe­den voor de regen bescher­mde met een groot, doorzichtig, plas­tieken bom­makap­ke. Het was totaal geen zicht, maar wel effec­tief. Regen en kou weer­hield­en me ervan om op dat moment foto’s te nemen. Mono­chroom was hier nochtans mooi geweest.

Gepubliceerd door Stijn Vogels

Natural born probleemoplosser met een oog voor usability, design, trends en details. Professioneel bezig met letterwoorden als SEO, SEA, SMO, DIY en CYA.

Doe mee met de conversatie

5 reacties

  1. Je moet daar mee oppassen, met het fotografer­en van mensen.

    Zo wilden wij in Par­i­js eens een foto mak­en van zo’n schoon metrobor­d­je, ter­wi­jl er toe­val­lig een aan­tal moslimvrouwen (die, zoals we lat­er ver­nomen, terugk­wa­men van een begrafe­nis) voor­bi­jwan­delden. Ze dacht­en dat we foto’s van hen aan het mak­en waren, grepen naar onze camera’s en begonnen in het rond te slaan met hun hand­tassen. We hebben de hele avond doorge­bracht in het poli­tiekan­toor. In Par­i­js.

    (Gelukkig had­den wij dig­i­tale camera’s en kon­den we gemakke­lijk aan­to­nen dat geen van ons een foto had van die vrouwen.)

    1. Tsk tsk. Toeris­ten staan foto’s te mak­en en dan denken dat gij zelf het ongewen­ste foto­mod­el zijt. Zo ego­cen­trisch. ;)

      Hoe valt dat mee, zo’n Franse cel?

    1. Daar ben ik nog niet zo zek­er van. Zomaar je cam­era boven­halen en, als onbek­enden voor elka­ar, een portret­fo­to mak­en lijkt me niet zo een­voudig. Je kan het natu­urlijk eerst even vra­gen, maar dat zie ik mezelf nog niet dur­ven. Jij wel?

  2. Een van de spec­tac­u­lairste foto’s die ik niet nam was ergens tij­dens mijn stu­den­ten­ti­jd.

    Ik reed met de trein naar huis. Die week kende weer zo’n typ­sich Bel­gisch regen­weer. Toch scheen de zon op het moment dat ik op de trein zat. Een lage win­ter­zon.
    De trein reed door een wei­de­land­schap dat volledig onder­wa­ter stond. Dat en de reflec­tie van de onder­gaande zon was zo onge­woon mooi.
    Even leek het alsof onze trein een schip was in een zee van goud.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *