Het Groot Dictee der Nederlandse Taal 2008

Vanavond in Den Haag dicteren Mar­tine Tanghe en Philip Freriks de negen­tiende edi­tie van Het Groot Dictee der Ned­er­landse Taal. De tekst werd dit jaar voor het eerst geschreven door een Vlam­ing: Kristien Hem­merechts. Men zegt dat het gemid­delde aan­tal fouten door­gaans rond het num­mer twintig zweeft. Laat ik me dus maar voorne­men op z’n meest 30 fouten te schri­jven.

Titel: Harten­pijn

Nadat ik jaren­lang zie­lenkni­jpers had gecon­sul­teerd voor een aan­doen­ing die in negen­tiende eeuwse negen­tiende-eeuws trak­tat­en als spleen werd omschreven, besloot ik mijn heil niet langer in anti-depres­si­va anti­de­pres­si­va te zoeken. (2 fouten)

Ik zocht een Mari­a­heilig­dom waar ook sti­jlorige steilorige vroeg-eenen­twintig­ste eeuwse vroegee­nen­twintig­ste-eeuwse niet-gelovi­gen zich kon­den neervli­jen om de genez­ing af te smeken van lev­er­cir­rose, ontsto­ken bronchiën, x‑benen X‑benen of een acu­ut acrès accres van gen­i­tale wrat­ten. (5)

Op advies van Chaucer, Groot-Brit­tan­niës meest gelauw­erde laat­mid­deleeuwse dichter, plandde plande ik mijn pel­grim­stocht in april, de uit­gelezen maand om naar een bede­vaart­so­ord te trekken, of dat nu ligt in mediter­raan of saharaans Saharaans gebied. (2)

Als fan van Hugo Claus’ oost­akkerse gedicht­en lok­te mij het Oost-Vlaamse Oost­akker met zijn neogoth­is­che Onze-Lieve-Vrouwenkerk Onze-Lieve-Vrouwek­erk, al spe­len de pen­nen­vrucht­en van onze betreurde bard vee­lal in een Rabelais-achtig rabelaisachtig Sodom sodom en Gomor­ra gomor­ra. (4)

Ik hing een scha­pulier­medaille om, speldde wat bling bling bling­bling op mijn revers, leerde het Onze Vad­er Onze­vad­er uit mijn hoofd, boek­te over­nachtin­gen in een x‑aantal low bud­get kloost­ers low­bud­getk­loost­ers en sloot me aan bij een colonne ultra­de­vote adel­lijke pel­grims. (3)

Hoewel ik me had voorgenomen alleen bij het eccle­si­astis­che en escha­tol­o­gis­che stil te staan, bezweek ik voor de seduisante elix­ers, de eau d’é­carme des carmes en de geuzen­lam­biek die rooms-katholieke mon­niken ’s avonds serveer­den. (1)

Overdag bestreed ik gênante katers en werd mijn queeste nu ook door een per­ni­cieuze zon­de­last bezwaard, zodat ik rozen­hoed­jes mom­pe­lend voort­sjok­te naar mijn eindbestem­ming, die als een El Dora­do eldo­ra­do almaar elusiev­er werd. (1)

Kon een jozef­shuwelijk me ver­licht­en, wilde ik weten van een geton­sureerde bene­dic­ti­jn­er­a­bt, waarop hij me in zijn gebrons­de armen sloot en mijn lar­moiante lar­moy­ante weltschmerz godz­i­j­dank ein­delijk voor­goed vervloodt vervloot. (2)

(22:00u) 20 fouten. Wan­neer je dat vergelijkt met de deel­ne­mers op tele­visie, dan zijn twintig fouten zek­er niet slecht, zo zon­der voor­berei­d­ing. Het beste resul­taat werd dit jaar neergezet door Luc Panis, advo­caat uit Dil­beek, met slechts 8 fouten.