Action packed! Dat is de beste manier om deze 21ste Bond-film te beschrijven. Of eigenlijk is de beste manier misschien: “Bond, maar dan alsof hij echt zijn best moet doen.” Fans van het genre wachtten met ingehouden adem op Casino Royale, waarin Daniel Craig zijn debuut maakt als de koele killer 007. De meningen waren vooraf verdeeld (begrijpelijk, want Craig heeft de uitstraling van iemand die óók perfect een keiharde schurk had kunnen spelen), maar na deze film is er geen twijfel meer mogelijk: deze man is Bond. Regisseur Martin Campbell maakte er een echte knaller van, en eerlijk gezegd, zelden zo’n achtervolgingsscène gezien als in de eerste tien minuten. Mensen die na die openingsscène hun adem nog niet verloren hadden, keken waarschijnlijk niet goed genoeg.
Vergeleken met de rest van de franchise is Casino Royale een ware stijlbreuk. Wat meteen opvalt: de vernieuwde muziekintro (of hoe je dat ook noemt). Waar vroeger schaars geklede dames rondzwommen in psychedelische silhouetten, krijgen we nu een computeranimatie met speelkaarten. Even wennen, maar verrassend stijlvol. Ook de chronologie is, laten we zeggen, artistiek geïnterpreteerd: James Bond begint deze film als groentje dat zijn strepen nog moet verdienen, terwijl de tekst op verschillende gsm-schermen duidelijk juli-augustus 2006 aangeeft. Laten we zeggen dat tijd en logica niet de prioriteiten zijn in het Bond-universum.
Maar de meest opvallende verandering? De gadgets. Of beter gezegd: het schrijnende gebrek eraan. Geen laserhorloges, geen pennen met explosieve verrassingen, geen onverklaarbare vliegtuigautootjes. Bond moet het deze keer met zijn vuisten en een muurbrekende werkethiek doen. Een droom van een wagen heeft hij nog steeds, maar laten we eerlijk zijn: Bond heeft in deze film meer gerend dan een doorsnee marathonloper. Hij móét wel fit blijven, want er is geen Q die hem een raketwerpende paraplu komt overhandigen.
Uiteraard is niets perfect, dus even snel twee kanttekeningen: James Bond is op een bepaald moment misschien té emotioneel (hij heeft gevoelens, wat een schok!), en Montenegro ziet eruit alsof het per ongeluk is verwisseld met Monaco. Maar buiten dat? Casino Royale is een bloedstollende, intense Bond-film die ruim twee uur blijft boeien. Het open einde doet me nu al uitkijken naar het volgende deel. Oftewel: Craig mag blijven. En graag met net zoveel blauwe plekken en door-de-muur-lopende vastberadenheid als hier.