Ondermijnen van onze sociale zekerheid is een groot risico voor het veiligstellen van vele maatschappelijke verworvenheden. Het lijkt mij niet vanzelfsprekend dat er aan het einde van mijn carrière nog een pensioen klaarstaat. Veel mensen delen die mening, als je kijkt naar de populariteit van pensioensparen en andere aanvullende pijlers.
De bereidheid om te vechten kan makkelijk wegglijden in patserig machismo, ongeacht of dat nu onder het zwarte banier van IS of onder de blauwe vlag van de NATO georganiseerd wordt. Oproepen tot bereidheid voor de strijd is goedkoop. De vraag is: waarvoor willen we vechten? Wie de klassieke antwoorden op die sleutelvraag geeft – recht, rechtvaardigheid en een betere toekomst voor iedereen – geldt vandaag al snel als een soort landverrader. Men wil voor de gelegenheid nog wel eens enthousiast zijn over, bijvoorbeeld, de Duurzame Ontwikkelingsdoelen, maar het lijkt er steeds minder op dat de samenleving daar echt op wil inzetten of erin wil investeren.
Steeds meer mensen lijken ervan overtuigd dat de ontwikkeling van hun land alleen maar mogelijk is als een significant deel van de bevolking daarvan uitgesloten wordt. Opkomen voor elkaar is zo 1980, het motto vandaag is: strijden tegen elkaar. Waardig werk en een zorgende staat vormen een onmisbaar begin voor wie aan menselijke veiligheid en zekerheid wil bouwen. Beide staan vandaag ook in de EU op de helling.
Daarmee geeft Europa zijn grootste troef en mondiale aantrekkingskracht uit handen. De sociale veiligheid van de bevolking is met veel strijd verworven en moet dan ook met hand en tand verdedigd, uitgebreid en vernieuwd worden. Wie het opgeeft om te vechten voor de waardigheid van werk, organiseert onze echte nederlaag.
Sinds 2003 publiceert Stijn Vogels hier zijn mening over mondiale merkwaardigheden. Met een geschiedenisdiploma op zak streeft hij ernaar door middel van zijn doordachte analyses een waardevol perspectief te bieden op onze snel veranderende wereld.
Bekijk meer berichten
