Wijsheidstanden laten trekken: “dat is gene kattepis.” Laatst nog zag ik op Facebook een foto passeren van iemand die de twee dagen in het ziekenhuis zou blijven en voor een volledige verdoving koos. Mijn eigen tandentrekking herinner ik mij toch helemaal anders.
Lees verder “Wijsheidstanden laten trekken: mijn ervaring”American Hustle (2013)
Ja, toen ik hoorde over American Hustle, waren mijn verwachtingen hooggespannen. Een film die zich afspeelt in de jaren 1970, met een sterrencast van karakteracteurs, en een ingewikkeld verhaal rondom het Abscam-schandaal. 1Voor degenen die niet bekend zijn met dit schandaal: Abscam was een beruchte undercoveroperatie van de FBI eind jaren 70 en begin jaren 80. FBI-agenten deden zich voor als rijke Arabische sjeiks en boden smeergeld aan politici in ruil voor politieke gunsten. Deze operatie leidde tot de veroordeling van meerdere Amerikaanse congresleden wegens corruptie en omkoping. What’s not to like? De trailer beloofde een meeslepende mix van misdaad, drama en komedie, in combinatie met politieke intriges en persoonlijke conflicten. De sfeer van het disco-tijdperk, de flamboyante kostuums en de energieke soundtrack leken de perfecte setting te bieden voor een onvergetelijke filmervaring.
Ja, de sterrencast deed urenlang zijn best om te boeien met indrukwekkend acteerprestaties. De chemie tussen de acteurs was merkbaar, en hun onderlinge interacties waren vaak het hoogtepunt van de scènes. De scherpe dialogen en merkbare spanningen tussen personages getuigen van zowel sterk acteerwerk als een samenhangend script.
- Christian Bale transformeerde zichzelf volledig voor de rol van Irving Rosenfeld, een doorgewinterde oplichter met een verrassend sympathieke kant. Zijn fysieke transformatie en genuanceerde spel gaven het personage diepgang en geloofwaardigheid.
- Bradley Cooper bracht als de ambitieuze FBI-agent Richie DiMaso een intense energie naar het scherm. Zijn karakter balanceerde op de rand van ambitie en obsessie, wat zorgde voor boeiende dynamiek.
- Amy Adams schitterde als Sydney Prosser, Irving’s partner in zowel liefde als misdaad. Haar vertolking van een vrouw die worstelt met identiteit en loyaliteit was zowel krachtig als kwetsbaar.
- Jennifer Lawrence, die de rol van Rosalyn Rosenfeld op zich nam, bracht een onvoorspelbaar en chaotisch element in het verhaal. Ondanks haar beperkte schermtijd wist ze een blijvende indruk achter te laten. Het is bewonderenswaardig dat zowel Adams als Lawrence moeiteloos de Bechdel-test doorstaan, wat bijdraagt aan de representatie van complexe vrouwelijke personages in de film.
Neen, deze nieuwste film van David O. Russell heb ik niet uitgekeken. Na ongeveer een uur begon het verhaal te slepen en verloor ik mijn interesse. Het plot, dat in eerste instantie veelbelovend was, raakte verstrikt in zijn eigen complexiteit. De narratieve structuur voelde gefragmenteerd aan, met flashbacks en zij-verhalen die afleidden van de hoofdzaak. In plaats van een coherente en meeslepende verhaallijn, kreeg ik het gevoel naar losse fragmenten te kijken die niet naadloos in elkaar overvloeiden.
De film leek te leunen op stijl boven inhoud. Hoewel de esthetiek ongetwijfeld aantrekkelijk was, met flamboyante kostuums en een authentieke jaren 70-sfeer, kon dit de gebreken in het verhaal niet verhullen. De personages, hoewel uitstekend geacteerd, kregen niet de ruimte om zich volledig te ontwikkelen. Hun motivaties bleven soms onduidelijk, waardoor het moeilijk was om echt met hen mee te leven of hun keuzes te begrijpen.
Bovendien voelde de pacing van de film onevenwichtig aan. Sommige scènes werden onnodig uitgerekt, terwijl andere cruciale momenten te vluchtig voorbijgingen. Dit beïnvloedde de spanning en maakte het lastig om betrokken te blijven bij het verloop van de gebeurtenissen. Het leek alsof regisseur Russell te veel elementen wilde samenvoegen, zonder voldoende focus op een centraal thema of boodschap.
Mijn advies?
Als filmliefhebber die geniet van diepgaande verhalen en sterke karakterontwikkeling, vond ik American Hustle uiteindelijk teleurstellend. Ondanks de indrukwekkende cast en het potentieel van het verhaal, miste de film voor mij de cohesie en emotionele impact die nodig zijn om echt memorabel te zijn.
Voor degenen die op zoek zijn naar een film die zowel intellectueel als emotioneel bevredigend is, raad ik aan om Silver Linings Playbook opnieuw te bekijken. In die film slaagt Russell erin om complexe thema’s rondom mentale gezondheid en relaties op een genuanceerde en empathische manier te verkennen. Of, als je zin hebt in een energieke en scherpzinnige blik op ambitie en excessen, is The Wolf of Wall Street een uitstekend alternatief. Dat meesterwerk van Martin Scorsese biedt een kritische en tegelijkertijd amusante kijk op hebzucht en morele decadentie.
Beschermd: And so my heart is paying now, for things I didn’t do
Beschermd: Verloren op zee
Beschermd: Hannah Trigwell – Lego House
Medische dubstep van de MRI
Dat hij het zelf ook niet wist, bekende m’n neuroloog enkele weken geleden, en hij regelde een afspraak voor een scan. Het ziekenhuis: een plek waar ik wel passeer maar nooit blijf hangen. Altijd was ik de bezoeker met kaartjes en cadeautjes die anderen beterschap kwam wensen. De voorbije jaren ziet men mij regelmatig zelf opdagen met een letsel. Da’s toch even wennen.
Eigenlijk was mijn onderzoek voorzien voor deze maandag. Dat bleek een valse start door een onbegrijpelijk geknoei met papierwerk. Maandag waren we nog in de barbaarse tijden van 2013, een jaar waarin afdeling A niet beschikte over de patiëntenlijst van afdeling B zo’n tien seconden verderop in ditzelfde ziekenhuis.
Gisteren een nieuwe kans. Tram 15 zette me na een kwartier af bij Sint-Vincentius. Ruim op tijd.
In de wachtzaal bij radiologie zaten enkel vrouwen. Zouden die allemaal komen voor een echografie op dezelfde afdeling? “Jij bent nummertje 48,” zei het briefje uit zo’n rode paal die je meestal tegenkomt bij de slager om de hoek.
Nog een tweede wachtzaal later mocht ik me klaarmaken voor de scan. Papiertje invullen. Naam. Datum. Handtekening. Items afchecken op een medische vragenlijst. Zonder succes het enige festivalbandje dat ik draag proberen loswrikken omdat metalen voorwerpen niet toegestaan zijn. Te horen krijgen dat ze die dingen gewoon zijn, dat het geen kwaad kan en het metaal hoogstens een beetje warm kon worden.
Verpleegster X leidde me voorbij een zware deur naar de MRI-scanner. Gehorig legde ik me op het plateau, noodknop in de hand, en een hoofdtelefoon om de oren. Een geruststellende stem vertelde me welke geluiden zouden volgen en hoe lang deze duurden. De zware deur sloot zich. Als een broodje schoof ik de (microgolf)oven in.
De hoofdtelefoon voorzag klassieke muziek. Maar het volume stond te laag en verdween helemaal in het niets zodra de eerste bas-trillingen begonnen. “Dit klinkt net als het onuitstaanbare mechanische gedreun van dubstep,” dacht ik bij mezelf, en het volgende kwartier leidde ik mezelf af met leukere gedachten aan mijn lief.