Mijn Mondiale Mening
Hoe groot is ons zonnestelsel? Antwoord: voor de meeste mensen onmogelijk te schatten. Dan is deze interactieve kaart van ons zonnestelsel een handig hulpmiddel. Iedere pixel is even groot als onze Maan, oftewel 3.474,8 kilometer. Zelden zo’n nuttige zijwaarts scrollende site gezien. Knap webdesign van Josh Worth. De grapjes tijdens miljoenen kilometers lege ruimte krijg je er gratis bij.
Stemtesten vliegen u om de oren. Zondag zijn de verkiezingen 2014. In tegenstelling tot andere jaren heb ik deze keer geen enkel debat gevolgd. Geen enkel. Want er is geen televisie meer. Eigenlijk maakt dat weinig uit, want de beloften uit die laatste maanden voor de verkiezingen geloof je best toch niet. Ik kijk eerder naar de verwezenlijkingen van het regeringsakkoord.
De resultaten van mijn stemtest zijn hetzelfde als altijd. Het speciale aan deze stemtest van GVA is de presentatie van de resultaten: een statieportret van de premier en ministers in mijn ideale regering.
Die ideale regering bestaat hoofdzakelijk uit socialisten en groenen. Premier is Freya Van den Bossche.
Uitzondering op de regel blijkt mijn minister van veiligheid en justitie: Bart De Wever. Blijkbaar komen diens ideeën over sommige thema’s overeen met mijn eigen wereldbeeld.
Nogal een surreëel beeld. In de realiteit zie ik deze coalitie tussen links en rechts nog niet meteen ontstaan.
Zoals gezegd stemmen mijn resultaten vrij goed overeen met wat ik verwachtte. Over de meeste thema’s heb ik een uitgesproken mening. Een mening hebben vind ik belangrijk. Soms liggen de % verhoudingen wat anders, maar ik blijk grotendeels progressief gezind ben. Geen verrassingen dus.
Zondagavond, na de verkiezing, zien we wel hoe de kiezer de kaarten heeft geschud en de nieuwe politieke verhoudingen liggen.
∴
Op de voorlaatste dag ontving ik nog nipt mijn oproepingsbrief. Afspraak in het schooltje hier tegenover mijn deur. Elektronisch stemmen zoals altijd. Ik maakte mijn keuze voor een progressieve samenleving. Daarna was het genieten van deze uitbundige zondag. We zien wel wat er uit de bus komt.
Ons algemeen enkelvoudig stemrecht is voor mij een van de belangrijkste verworvenheden van de voorbije eeuwen. Helaas zien veel mensen dat niet zo. Die mensen blijven zondag liever thuis. Erger nog is de politieke apathie: “Waarom zou ik aan deze verkiezingen deelnemen? Mijn stem telt toch niet.”
Van zo’n ingesteldheid kan ik het van krijgen. Hoeveel duizenden mensen stierven zodat wij in ons democratische land de kans krijgen om zelf onze wetgevers te selecteren? Bekijk het grotere perspectief en je ziet hoeveel beter het nu is.
Dat is de manier waarop ik dit ontzettende voorrecht bekijk. Deze hele voorgeschiedenis in gedachten vult me met trost en fierheid voor wat onze voorouders voor ons bekomen hebben. Om dan nu onze verkiezingen te vergelijken met faits divers, daar kan ik moeilijk tegen.
Tot slot nog dit detail: er is in België geen stemplicht, maar wel een opkomstplicht. Blanco stemmen mag, maar daarvoor moet je dus wel uit de zetel komen. Alle 7,9 miljoen van ons.
1 mei. Feest van de arbeid: hoogdag der socialisten en verjaardag van ons mama. 57 werd ze. Even oud als haar geboortejaar. Dat gingen we vieren met een gezellig etentje in Hasselt. Afspraak om half één. Ruim op tijd stapte ik de deur uit. Waar stond die auto geparkeerd? In de stad wonen zonder eigen garage, dan is het altijd even terugdenken. Zeker wanneer die auto slechts maandelijks wordt gebruikt.
Hij stond ergens aan het stadspark, goed gecamoufleerd onder een laag gevallen boombloesems. Instappen en wegwezen. Dacht ik. Mijn boorddocumenten lagen op de voetmat. Wat vreemd. Er was toch geen windhoos gepasseerd in mijn wagen? Hetzelfde beeld aan de passagierskant. Zonder nadenken stak ik alles terug op zijn plaats. Sleutel in het contact. Geen reactie. De lichtjes bleven uit. Zou de batterij niet leeg zijn? Mijn oog viel plots op de lege gleuf in mijn dashboard. Daar waar normaal gezien de radio zat. Sh*t.
Dat verjaardagsfeestje ging even mogen wachten. Wat eerst? Politie bellen, verzekering contacteren of website van de NMBS checken? Familie komt eerst dus sprong ik op de eerstvolgende trein richting Limburg. Een proces-verbaal laten opmaken door de politie kon de volgende dag ook nog. En mijn verzekering maakte de brug, dus die kregen volgende week wel een nota.
Fast forward naar vandaag. De batterij van de auto is helemaal nagekeken, net zoals de zekering achter de motor. Een uurtje werk in de gietende regen en de dashboardlampjes branden opnieuw. Dankuwel papa. Om zeker te zijn dat de batterij genoeg opgeladen is reed ik een half uurtje over de ring van Antwerpen.
Eind mei moet ik opnieuw langsgaan voor mijn jaarlijkse technische keuring. Dat zal de laatste keer zijn. Over enkele weken gaat hij de deur uit. Mijn auto: hij kost me alleen maar geld en ik gebruik hem nauwelijks. Gedaan met tanken, gedaan met verzekering, gedaan met wegentaks, parkeerboetes en takelkosten. Vanaf dan val ik dus terug op mijn fiets en het openbaar vervoer. Als dat maar goed komt.
Zonet beëindigde ik de laatste missie van GTA V. Die finale viel eigelijk redelijk tegen qua moeilijkheid. Maar dat kan ook aan mezelf liggen. De controls zitten goed in m’n vingers.
Ik ga ze wel missen, dat dodelijk trio. Franklin, Michael en Trevor. De avonturen die we beleefden. De gevaren die we trotseerden. De humor. De uitstekende muziek tijdens lange autoritten naar alweer een volgende missie.
Rockstar overtrof zichzelf in hun liefdevolle creatie van een unieke wereld. Iedere versie heeft een eigen karakter. Daarin zitten meerdere lagen vervat. En dan zijn er nog de inside jokes en touché steken naar actualiteit in de Verenigde Staten.
Het is alvast volop uitkijken de opvolger. Tot dan zal ik zoetjes toekomen met de replay van de beste missies. Of, zoals ik met GTA IV al eens deed: gewoon een helicopter nemen en wat door het spel vliegen.
Deze time lapse brengt ode aan de wereld van Los Santos.
Afbeelding: Patrick Brown, GTA V Launch Piece, 10 september 2013.
Afgewerkte kopjes cappuccino met latte art kent iedereen ondertussen wel. Wat Liv Buranday doet met gemalen koffiebonen is nog net iets anders.
Koffie is veel méér dan een wapen tegen de ochtendhumeur of het ultieme digestief na een zware maaltijd. Zeker voor de Filipijnse Liv Buranday. Voor een publiek van zo’n dertigduizend Instagram-volgers maakt ze illustraties met gemalen koffiebonen onder de hashtag #groundcoffeeart. Benodigdheden? Een tandenstoker en vooral… heel veel geduld.1DM Magazine, 3 mei 2014, p. 9.
https://instagram.com/p/k9EZDoNgxz/
https://instagram.com/p/lhAdQ4tg_3/
https://instagram.com/p/lo3bB2tg6R/
https://instagram.com/p/c3PqJfNg8G/
https://instagram.com/p/fE9u2Xtg7g/
https://instagram.com/p/fFYIhxtgya/
