Echt veel zin om deze chick flick te zien had ik aanvankelijk niet, maar dankzij Brico waren de tickets gratis en het was sowieso Loes haar beurt om een film te kiezen. Wij dus naar Genk, voor een portie valszingen van jewelste. De openingsscène bleek alvast genoeg om meteen in de lach te schieten van plaatsvervangende schaamte.
Donna Sheridan (Meryl Streep) woont met haar dochter Sophie (Amanda Seyfried) op het kleine Griekse eiland Kalokairi. Sophie staat op het punt te trouwen. Maar eerst wil ze de identiteit achterhalen van haar vader, zodat hij haar kan begeleiden naar het altaar. In het dagboek van haar moeder ontdekt Sophie dat ze drie mogelijke vaders heeft. Om uit te zoeken wie haar echte vader is, nodigt ze de drie mannen uit, naar het Griekse eiland dat ze meer dan twintig jaar geleden bezochten.
(Nederlandstalige trailer van Mamma Mia!, 2008.)
Mamma Mia! is een verfilming van de gelijknamige West End-musical, gebaseerd op de wereldberoemde hits van de succesvolle Zweedse popgroep ABBA. Hun muziek wordt gebruikt om bovenstaand verhaal te vertellen. De verwerking van die liedjes in deze feel-good film is goed gedaan, maar het zingen op zich laat toch serieus te wensen over. De meeste acteurs zingen vreselijk — een schor zingende Pierce Brosnan is echt niet te doen — maar dat maakt het alvast iets realistischer. Het zingen mag dan niet perfect zijn, zonder het bewust zelf te willen had de muziek me toch regelmatig te pakken. Blijf overigens zitten op het einde van de film, want de slotscène is bijzonder lachwekkend.