Lost in Translation (2003)

Na haar opval­lende regiede­bu­ut met de ver­film­ing van The Vir­gin Sui­cides is Sofia Cop­po­la terug met een ver­haal van liefde en vriend­schap in onwaarschi­jn­lijke omstandighe­den. Lost in Trans­la­tion is één van mijn favori­ete films. Ik kan hem her­bek­ijken en telkens een nieuwe inval­shoek ont­dekken. Een groot deel van het ver­haal moet je aan­voe­len, in woor­den die niet wor­den uit­ge­spro­ken. De onwaarschi­jn­lijk goede sound­track maakt dit par­elt­je com­pleet.

Plot

Bob Har­ris (Bill Mur­ray) is een bek­ende Amerikaanse acteur aan het einde van zijn car­rière. Hij hoeft niet meer te werken, maar in ruil voor een smak geld wil hij wel even opdraven in een reclame voor Japanse whiskey. Bob vliegt naar Tokyo en ervaart een ware cul­tu­urschok. Wan­neer hij niet aan het werk is spendeert Bob het groot­ste deel van zijn in het hotel. Aan de bar ont­moet hij Char­lotte (Scar­lett Johans­son).

Twen­tysome­thing Char­lotte is getrouwd met John (Gio­van­ni Ribisi), een suc­cesvolle fotograaf die voor zijn werk in Tokyo moet zijn. Ter­wi­jl John werkt verkent Char­lotte in haar een­t­je Japan. In Bob vin­dt ze een lotgenoot. Bob en Char­lotte zijn alle­bei ontevre­den met hun lev­en, hun relatie en hun car­rière. Ze wor­den snel vrien­den en verken­nen samen het ver­war­rende heden­daagse Tokyo. Langzaa­maan begint hun vriend­schap uit te groeien tot iets meer.

Japan

Zoals Bill Mur­ray het zegt tij­dens de extra’s van de DVD:

Dare-ni mukat­te mono itten-dayo