Het Vlaams Belang: nieuw logo met extreem-rechtse oorsprong

Tijdens het aanvankelijk interessante maar uiteindelijk oersaaie gastcollege van Wim Vanderkerckhove moest ik denken aan een blogartikel dat ik vorige week onder ogen kreeg. Een stuk waarvan je weet: dit gaat ergens heen. De tekst en research waren van de hand van Marc Spruyt, de enige echte blokwatcher, de man die zich met een bijna wetenschappelijke precisie toelegt op het fileren van Vlaams Belang, hun symboliek, en de manier waarop ze elk nieuw logo met een pokerface als ‘modern’ proberen te verkopen.

Het artikel in kwestie behandelde de herkomst van het nieuwe logo van de extreem-rechtse partij Vlaams Belang. En het blijkt, zoals een geoliede ironie-machine betaamt, dat hun poging tot rebranding zo subtiel is als een olifant in een porseleinwinkel. Het belangrijkste stukje tekst van het artikel wil ik jullie graag even laten lezen.

Logo’s liegen niet

De leeuw die het Vlaams Belang gebruikt om zich een modern imago aan te meten, blijkt in werkelijkheid ontleend aan het Sint-Maartensfonds en Were Di. Twee organisaties die geworteld zijn in de collaboratie en het warm houden van de erfenis daaraan. Als symboliek kan dat tellen. Zou het Vlaams Belang dan toch geen afscheid hebben genomen van het fascisme?

Marc Spruyt

Hier zou men normaal gezien verwachten dat het Vlaams Belang zich haastig distantieert van dergelijke connecties. Dat iemand in paniek de vergaderruimte is binnengestormd met de woorden: “Jongens, dit logo is misschien niet de frisse wind die we dachten dat het was.” Maar dat is niet gebeurd. In plaats daarvan gaan ze gewoon door, alsof niemand merkt dat hun ‘vernieuwde’ beeldtaal een duidelijke historische voetafdruk heeft.

Om zijn beweringen te staven heeft Marc Spruyt er ook meteen enkele afbeeldingen bij gezocht. De gelijkenis is compleet.

Geen verandering, gewoon een nieuwe naam

Na de hele kwestie met de domeinnaam en de metatags op de nieuwe website is dit het zoveelste teken aan de wand dat het ex-Vlaams Blok nog geen haar veranderd is. En dat moet ook vooral niet, vindt hun kernpubliek, want echte verandering zou betekenen dat men afstand neemt van ‘de roots’.

Dat wil de extreem-rechtse medemens ook niet, want moest dit een volledig nieuwe partij zijn dan zou de partij haar subsidies verliezen.

Toch is er één probleem. Een administratief probleem, maar niettemin een probleem.

Als het Vlaams Belang een nagelnieuwe partij is, en niet zomaar het Vlaams Blok met een andere naam, dan heeft ze geen recht op Vlaamse subsidies, zeggen juristen van het Vlaams parlement. ¹Het Nieuwsblad, Eigen geld eerst, 24 november 2004.

In dat geval moet de partij “tot na de volgende Vlaamse verkiezingen wachten om geld te krijgen.” ²Het Nieuwsblad, Dewinter vreest voor de toekomst van zijn ‘nieuwe’ partij, 24 november 2004.

Een valse start, dus. Niet dat dit hun trouwe achterban tegenhoudt, maar het is toch een pijnlijke administratieve kink in de kabel van de revolutie.

Twee mogelijkheden, geen winnaars

Het is bijna poëtisch: een partij die zichzelf wil heruitvinden, maar niet echt iets kan veranderen, want verandering zou betekenen dat ze alles verliezen wat hen groot maakte. Dus veranderen ze nét genoeg om het juridisch spannend te maken, maar niet genoeg om hun basis van nostalgici tegen de borst te stoten.

Volgens mij hebben zij hier de keuze tussen:

1. Opnieuw een veroordeling krijgen.
2. Haar subsidies verliezen.

Geen prettig vooruitzicht voor hen. Het is een evenwichtsoefening van formaat. En eerlijk gezegd, als dit een circusact was, dan zit ik graag op de eerste rij met een zak popcorn.