Wanneer het donker is ben ik niet zo op m’n gemak. Zeker niet wanneer er geen andere levende ziel te bespeuren valt. Ongeveer twee kilometer is het fietsen, heen, naar de videotheek. En onderweg kwam ik niemand tegen. Akelig. “Is het écht al zo laat?”, dacht ik bij mezelf. Het opnieuw beginnende regenweer en de wind in m’n gezicht maakten het er niet beter op.
Herfst heet dat. En herfstweer is toevallig ook niet een van mijn favoriete seizoenen * kuch *