De 24 Uren van Spa-Francorchamps

Vierentwintig uren in een auto. Ik zou zot worden. Mijn langste non-stop autorit was acht uren naar vrienden aan het andere uiteinde van Duitsland. En zelfs toen had ik de nodige tussenstops voorzien.

Zaterdag nodigde Michelin Racing me uit voor de 24 Uren van Spa-Francorchamps. Ah, good old Spa, waar de wegen nog krommer lopen dan het einde van de E313 in Antwerpen.  Waar de wolken tussen valleien blijven steken omdat ze te vet zijn van al dat water. Waar snelheidsduivels u van de baan proberen rammen omdat ze niet aan 200 km/u kunnen inhalen en — ocharme — tien seconden later thuis zouden zijn.

België is een klein landje. Niets is ver rijden. En toch slaagde ik er in om als laatste te arriveren. Ik heb m’n lesje wel geleerd voor de volgende zaterdag dat ik om zeven uur mag opstaan.

Het circuit van Spa is geen onbekende. Mijn broer meneer de fotograaf toonde me de voorbije jaren de grote en kleine poortjes van het racetrack en alles daar rondom. Welke gaten in de omheining geven de beste foto’s? Waar staan de officials die je laten passeren voor een sixpack Cara-pils? Welke tunnels onder het circuit komen helemaal nergens uit? Vooral dat laatste is erg handig om weten.

Maar vandaag dus niets van dat alles. Een shuttle op de parking reed ons rechtstreeks naar de VIP-area. Ontbijt met koffiekoeken en worstjes à volonté. Strakke organisatie. Mooi uitzicht ook op de pitbox vlak onder ons. Dat zou nog goed van pas komen wanneer de race startte om vier uur namiddag.

Het was echt een vrolijke bende. Iedereen uitgelaten. Altijd een gemeenschappelijk onderwerp om over te discussiëren. Het was weer zo’n dag. Al ben ik niet het meest technisch begaafd als het op auto’s aankomt, toch was het bijzonder interessant om al die informatie op te slorpen. Vanop afstand lijkt zo’n race vlot te verlopen. Maar niets is minder waar. Voor de autobanden alleen al waren er 28 vrachtwagens nodig. Achtentwintig! Want ieder team heeft minstens vijf sets nodig. En dan zijn er nog banden voor droog en regenweer. Die moeten uiteraard ook allemaal op de juiste velg gezet worden. En de banden mogen ook niet te koud staan. Enzovoort, enzoverder. Ja, die mobiele bandenfabriek was echt indrukwekkend. Zeker als je weet dat ze er 24 uur later gewoon niet meer staat.

Een gigantische lunch later kregen we de mogelijkheid een van de racers te interviewen. Jos Menten deed als vierde piloot mee voor het Lamborghini-team van Blancpain-Reiter. Die naam spreek je overigens uit als [lamborˈɡiːni], zo leerde ik van Mario uit Italië, en niet zoals het welbekende drankje Gini. Wat me nog het meeste kon boeien was Jos’ verhaal over hoe hij met het racen begon. Zijn vader, die achter hem reed met een tweede wagen en door te botsen, bleef pushen om sneller te rijden. Diezelfde vader zou jaren later meerijden met zijn zoon en klagen dat het toch wat langzamer mocht.

Drie uur. Tijd om over de startgrid te wandelen. Met dat roze pasje had je echt o-ver-al toegang. Tussen de pitspoezen door naar de auto’s die klaar stonden voor vertrek. Het weer was aan het wisselen. Van miezerig regenweer naar warmere temperaturen met hier en daar een streepje zon. Overal waren mecaniciens druk bezig met het vervangen van eerder opgelegde regenbanden door slicks. Op dat een juiste beslissing was zouden de eerste uren moeten uitwijzen.

Vier uur. Onder massaal gebrul van motoren ging de race van start. Als kers op de taart mochten we de eerste uren van de race volgen vanuit het mediacentrum. Een gigantische ruimte vol pers, fotografen, journalisten en cameralui die druk in de weer waren met schrijven, uploaden en slapen met hun hoofd op de tafel.

Een heerlijk lange, drukke, vermoeiende dag. Zo mogen er nog vele volgen! Natuurlijk lang niet zo vermoeiend als de race zelf. Neen, ik zou niet graag in die piloten hun racesloefkes staan.

De uiteindelijke winst was voor het team van Andrea Piccini, René Rast, en Frank Stippler. Al moet gezegd worden dat over de streep komen in een 24 uren-race al een uitdaging op zich is. Tot een volgende keer Spa! En dan breng ik ineens een deftig fototoestel mee!