Het was zaterdag toen Carmen en ik naar het optreden van Axelle Red gingen. De Belgische diva uit Hasselt gaf een klein concert in onze Fnac aan de Groenplaats. Zo stond dat toch aangekondigd in het kleine pamflet dat ik er enkele weken geleden vond.
Iets voor vieren stonden we middenin de groep toeschouwers die voorbeeldig wachtten op de roodharige zangeres. Ze liet een kwartiertje op zich wachten, maar dat was niet erg. Het kleine podium was net breed genoeg voor twee barkrukken. De artieste en haar begeleider maakten er een volledig akoestische set van met hun gitaren als enige begeleiding.
Zoals verwacht bracht ze een hele reeks nummers uit haar nieuwe CD, Un Coeur Comme le Mien (2011). Dat album kocht ik quasi meteen kocht nadat het anderhalve maand geleden uitkwam. De nummers, velen met een boodschap, zijn typisch Axelle… en toch weer nét dat beetje anders. Het is overigens prima luistervoer om m’n Frans te verbeteren onderweg naar Brussel. Ook Carmen kende de nummers ondertussen al door en door. Het bekendste nummer van de nieuwe plaat is waarschijnlijk La Claque.
Na het optreden bleven we nog even rondhangen voor de signeersessie. Ik zou mezelf allesbehalve omschrijven als handtekeningenjager. Maar na al die jaren luisterplezier leek het me opportuun om m’n hele collectie — of toch hetgeen ik kon terugvinden — ineens te laten signeren.
Bij deze ben ik nu dus de trotse eigenaar van een mooie collectie gesigneerde albums. Ik zal vooralsnog albums blijven kopen, al is het maar om haar inzet als ambassadeur van UNICEF te belonen.
Veel succes nog Fabienne, het was een genoegen je te ontmoeten en ik kijk alvast reikhalzend uit naar je volgende plaat.