De originele versie van dit gedicht werd geschreven door Jerrold H. Zar in 1992. Een overblijfsel uit de tijd dat spellingcontrole net zo betrouwbaar was als een weersvoorspelling in april. Ze controleerden woorden, zeker, maar context? Dat was een luxe voor mensen.
Eye have a spelling chequer,
It came with my Pea Sea.
It plane lee marks four my revue
Miss Steaks I can knot sea.Eye strike the quays and type a whirred
And weight four it two say
Weather eye am write oar wrong
It tells me straight a weigh.Eye ran this poem threw it,
Your shore real glad two no.
Its vary polished in its weigh.
My chequer tolled me sew.A chequer is a bless thing,
It freeze yew lodes of thyme.
It helps me right all stiles of righting,
And aides me when eye rime.Each frays come posed up on my screen
Eye trussed too bee a joule.
The chequer pours o’er every word
Two cheque sum spelling rule.
When Spell Checkers Were Simple Creatures
In 1992 waren spellingcheckers het digital equivalent van een overenthousiaste maar naïeve bibliothecaris: ze kenden alle woorden, maar begrepen niets van wat u bedoelde. Ze zagen geen verschil tussen “sea” en “see,” “write” en “right,” of tussen een gedicht en een ongeval in tekstvorm.
Dit meesterwerk van Jerrold H. Zar illustreert perfect hoe spell checkers uit die tijd functioneerden: ze werkten. Maar net zoals een parkeersensor die geen voetgangers detecteert, kon het resultaat… variëren.
Enter: The Age of Context
Vandaag de dag maakt een spell checker gebruik van geavanceerde taalmodellen. Het kijkt niet alleen naar afzonderlijke woorden, maar ook naar hun relatie met elkaar. Het vraagt zich af: “Bedoelde je echt ‘oar’ of is dat gewoon je keyboard die tegen je samenzweert?” Dit is vooruitgang. Dit is technologie. Dit is ook waarom autocorrect je nog steeds op de meest gênante momenten in de steek laat.