Bond, James Bond. Na het bioscoopbezoek van gisteren kan ik weer zeggen dat ik alle films gezien heb. En ik moet toegeven: Skyfall is een erg ‘aparte’ episode geworden. De film bevat heel wat herkenbare elementen — actie, achtervolgingen, verleidelijke dames — maar ook heel wat facetten die we niet gewoon zijn van dit genre. De hoofdrolspeler die regisseur Sam Mendes in deze prent neerzet is nog een stuk emotioneler dan we al te zien kregen in Casino Royale (2006).
Wat meteen opvalt is het ontbreken van de klassieke openingsscène waar Bond het beeld in wandelt en schiet. In plaats daarvan zien we een schim dichterbij komen, waarna de actie losbarst. Onverwacht, maar niet slecht gedaan en de film is meteen begonnen. Meteen worden we meegezogen in een achtervolging door de straten en over de daken van Istanboel. Maar de missie mislukt en Bond duikt onder voor onbepaalde tijd.
Na een aanslag op het MI6 hoofdkwartier in Londen meldt 007 zich opnieuw voor active duty. Treffend hoe het beeld van de geheime dienst een andere vorm krijgt, weg van technologie, teruggrijpend naar klassieke oplossingen. Tijdens een parlementaire ondervraging horen we M (Judi Dench) vertellen hoe de acties van haar dienst veranderden van oorlogsvoering tussen naties naar een asymmetrisch strijd tussen overheden en losse organisaties. Die asymmetrische strijd is eigenlijk niks nieuws. Als je naar het verleden kijkt nam Bond het zelden of nooit op tegen een ander land. De Russische KGB was regelmatig een tegenstander, maar de vijand in die films waren doorgaans toch megalomane psychopaten.
Javier Bardem’s rol als booswicht Silva vond ik persoonlijk erg geslaagd. Ja, de man kan acteren. En neen, dat waren we nog niet echt gewend van eerdere antagonisten. Geen eendimensionaal personage dat een zwart-wit verhaal brengt maar wel een man met begrijpelijk achtergrond die een tikkeltje is doorgeslagen.
Samen met MI6 krijgt dus ook Bond een restyling. Weg met de gadgets, terug naar de basis. “Were you expecting an exploding pen?” vraagt een veel jongere Q (Ben Whishaw). Toch kan men het in deze 23ste episode niet nalaten om te verwijzen naar het verleden. Ik kan me vergist hebben, maar in een flits van nog geen halve seconde zag ik een mooie easter egg op de onderzijde van Q’s theekop.
De scène met M in de Aston Martin DB5 is nog zo’n leuke knipoog voor liefhebbers van het genre. (Remember de schietstoel in Goldfinger?) Daarnaast vond ik het mooi om te zien hoe de Ralph Fiennes’ rol veranderde van tegenstander naar medestander; ik kijk al uit naar zijn volgende optreden in de reeks.
De muziek van Skyfall mag er ook best zijn. Het titelnummer dat ingezongen werd door Adèle is een mooie aanvulling op het genre.
Voor de fans: wat spreekt jou het meeste aan in deze restyling? Voor de tegenstanders: wat blijft het grootste manco van dit genre?
Ja! Leuk :D Ik wil hem nog graag zien! Ik vind hem echt goed als Bond.
Dus jij bent wel een fan van Daniel Craig. Dan zal je wel kunnen genieten van enkele weinig verhullende scènes. Of is het jou echt te doen om zijn acteertalent?
Goede film :-) De beste film van de laatste drie Bonds.
Zoals je al las op mijn blog, vind ik Skyfall écht een goede film. In elk geval stukken beter dan Casino Royale en Quantum of Solace.
Deze film laat veel ruimte voor volgende films, waar ik stiekem nu al benieuwd naar ben :-)
Beter dan Quantum of Solace is ie zeker. Maar zelf vond ik Casino Royale een frisse bries na die laatsten waar Pierce Brosnan nog Bond speelt. Daar zat wel actie in, maar van hetzelfde niveau als bij Roger Moore. Regisseur John Glen ging nogal de verkeerde richting uit. (Remember ‘Moonraker’?) Een beetje van die dubbelzinnigheid zie je ook wel in de knipogen in Skyfall, maar ze zijn toch minder cliché.