Dat hij het zelf ook niet wist, bekende m’n neuroloog enkele weken geleden, en hij regelde een afspraak voor een scan. Het ziekenhuis: een plek waar ik wel passeer maar nooit blijf hangen. Altijd was ik de bezoeker met kaartjes en cadeautjes die anderen beterschap kwam wensen. De voorbije jaren ziet men mij regelmatig zelf opdagen met een letsel. Da’s toch even wennen.
Eigenlijk was mijn onderzoek voorzien voor deze maandag. Dat bleek een valse start door een onbegrijpelijk geknoei met papierwerk. Maandag waren we nog in de barbaarse tijden van 2013, een jaar waarin afdeling A niet beschikte over de patiëntenlijst van afdeling B zo’n tien seconden verderop in ditzelfde ziekenhuis.
Gisteren een nieuwe kans. Tram 15 zette me na een kwartier af bij Sint-Vincentius. Ruim op tijd.
In de wachtzaal bij radiologie zaten enkel vrouwen. Zouden die allemaal komen voor een echografie op dezelfde afdeling? “Jij bent nummertje 48,” zei het briefje uit zo’n rode paal die je meestal tegenkomt bij de slager om de hoek.
Nog een tweede wachtzaal later mocht ik me klaarmaken voor de scan. Papiertje invullen. Naam. Datum. Handtekening. Items afchecken op een medische vragenlijst. Zonder succes het enige festivalbandje dat ik draag proberen loswrikken omdat metalen voorwerpen niet toegestaan zijn. Te horen krijgen dat ze die dingen gewoon zijn, dat het geen kwaad kan en het metaal hoogstens een beetje warm kon worden.
Verpleegster X leidde me voorbij een zware deur naar de MRI-scanner. Gehorig legde ik me op het plateau, noodknop in de hand, en een hoofdtelefoon om de oren. Een geruststellende stem vertelde me welke geluiden zouden volgen en hoe lang deze duurden. De zware deur sloot zich. Als een broodje schoof ik de (microgolf)oven in.
De hoofdtelefoon voorzag klassieke muziek. Maar het volume stond te laag en verdween helemaal in het niets zodra de eerste bas-trillingen begonnen. “Dit klinkt net als het onuitstaanbare mechanische gedreun van dubstep,” dacht ik bij mezelf, en het volgende kwartier leidde ik mezelf af met leukere gedachten aan mijn lief.
