Deze week waarin het Kerstfeest valt is het ontzettend druk. Deadline is een lelijk woord. Er moeten nog zoveel dingen gebeuren tussen nu en zaterdag. Zou je deadline mogen vertalen als “doodlijn”? Namiddag zal ik weer eens heel Gent af mogen rijden om alles klaar te krijgen. Misschien kan ik mijn deadline nog eventjes uitrekken, als ik het vriendelijk vraag aan de docent. ’t Is maar te hopen dat ik nog genoeg centjes heb om die verjaardagscadeaus te betalen. We krijgen misschien niet veel les maar die taken mag je ook niet onderschatten. Hopelijk ben ik niet te lang onderweg, dan kan ik vanavond nog hard doorwerken als ik terug ben.
Tijdens een schaars vrij moment lees ik een hoofdstuk uit mijn nieuwste boek, Het Bernini Mysterie.1Dan Brown, Het Bernini Mysterie, Amsterdam, Luitingh-Sijthoff, 2004, p.203. Onlangs las ik iets interessants met betrekking tot Kerstmis.
‘Uitstekend, en doet die gouden aureool je ergens aan denk?’
Hizerot glimlachte breed. ‘Ja! Aan die Egyptische dingen waar we het vorige trimester over hebben gehad. Die… eh… zonneschijven!’
‘Dank je wel, Hizerot. Ga maar weer slapen.’ Langdon wendde zich weer tot de klas. ‘Aureolen zijn, net als veel andere christelijke symbolen, overgenomen van de zonnecultus van de oudere Egyptenaren. Het christendom zit vol voorbeelden van zonaanbidding.’
‘Pardon?’ zei het meisje vooraan. ‘Ik ga heel vaak naar de kerk en ik heb daar nooit veel zonaanbidding gezien!’
‘O nee? Wat vier je dan op vijfentwintig december?’
‘Kerstmis. De geboorte van Jezus Christus.’
‘Maar volgens de bijbel is Christus in maart geboren, dus waarom vieren we dat dan eind december?’
Stilte.
Niet dat ik deze fictieliteratuur meteen wil geloven, maar het lijkt me toch dat men er nog niet helemaal uit is.