Een herkenbare situatie voor ouders: je laat jouw kind een onschuldig spelletje spelen op een tablet. Je waarschuwt hen expliciet: “Niet kopen, geen aankopen doen, blijf met je grijpgrage vingertjes weg van de digitale portemonnee.” Je kind knikt begrijpend. Je ontspant. En dan, een week later, krijg je een rekening die eruitziet alsof je een kleine villa hebt aangeschaft. Je kind krijgt een uitbrander. Het had beter moeten weten.
Was je kind roekeloos? Ja. Was het ook doelbewust misleid? Nogal. Bij Facebook noemen ze dit fenomeen eufemistisch “friendly fraud”, want als je iemand moet oplichten, kan je het maar beter een gezellige naam geven.
Journalist Nathan Halverson van Reveal schreef er een artikel over: Facebook knowingly duped game-playing kids and their parents out of money.
Als het verdienmodel leunt op kinderlijk onbegrip
Als kinderen zonder toestemming geld uitgeven: een probleem. Tenzij je Facebook bent, dan is het een kans.
Facebook encouraged game developers to let children spend money without their parents’ permission – something the social media giant called “friendly fraud” – in an effort to maximize revenues, according to a document detailing the company’s game strategy.
[…] The memo stated, “Friendly Fraud – what it is, why it’s challenging, and why you shouldn’t try to block it.” “Friendly fraud” is the term Facebook used when children spent money on games without their parents’ permission. Facebook made clear that game developers should let children spend money even without their parents’ permission.
Het ging om games zoals Angry Birds, PetVille en Ninja Saga, schijnbaar onschuldige tijdverdrijven waarin kinderen spelenderwijs kennismaakten met het concept ‘financiële uitbuiting’. Ouders dachten hun kinderen veilig te laten spelen, maar Facebook zag alleen een onafgebakende inkomstenstroom met een kinderlijk lage drempel.
Morele bezwaren? Die kosten te veel.
Waarom de kip met de gouden eieren beschermen, als je haar gewoon volledig kunt uitpersen?
Stewart’s study had uncovered a downside of protecting children from unwittingly spending money. It would likely hurt Facebook’s revenue.
So despite their monthslong efforts, and results showing they could reduce the problem, and the fact that tech companies such as Apple were already using some similar form of authorization, Facebook decided to go in another direction. It would not try to block children from unwittingly spending hundreds or even thousands of dollars on its games.
Ontwikkelaars met een functionerend geweten stelden oplossingen voor, zoals extra verificaties of ouderlijke goedkeuring. Maar Facebook had iets beters: een excuus. Oplossingen zouden de inkomsten schaden, en dat kon natuurlijk niet de bedoeling zijn. Dus werd er besloten om niets te doen, behalve wachten tot ouders wanhopig probeerden hun geld terug te krijgen bij de klantenservice. Die een afdeling was ongetwijfeld uitgerust met een copy-paste antwoord in de trant van: “Wij nemen dit probleem heel serieus, maar helaas kunnen wij niets voor u betekenen.”
En zo werd “friendly fraud” een officieel onderdeel van de strategie. Want als het op winst aankomt, is alles geoorloofd, zolang je het maar vriendelijk laat klinken.