Vanavond ben ik langsgeweest bij Ann en Joachim (mooi kaartje gemaakt voor An) en daar pas na middernacht vertrokken. Gent was akelig stil op dat moment. Over straat kwamen er lege blikjes aangerold, voortgedreven door de stormwind van de laatste dagen. Geen levende mens te zien, geen auto, geen bus. Hoog boven de snel-voortdrijvende wolken scheen een volle maan. De wind huilde. Alles leek zo spookachtig. Ik kreeg een slecht gevoel vanbinnen, drukkend. Des nachts door een donkere, verlaten straat langs het Citaldelpark wandelen was ook al niet zo stimulerend voor m’n bonzend hart. Weet je wat dat is, als je steeds het gevoel hebt dat je bekeken wordt? Brrr… Ik was blij toen ik eindelijk aan de Heuvelpoort en iets later mijn kot kwam. Ook hier is het koud en doods.
De foto’s van de OAK-fuif van woensdagavond staan ondertussen online. Geïnteresseerden kunnen er mijn lieftallig gezelschap voor die avond bewonderen (vlnr: Ilse, Lisa, Els, Marijke).
Mijn Mondiale Mening