Getipt als ‘grote winnaar bij de volgende Oscars’ is het eerste wat ik over Birdman las. Fox Searchlight brengt wel vaker goede dingen als Slumdog Millionaire, Juno of The Full Monty. Ergens voelde het dus als een verplichting om deze nieuwste film van Alejandro González Iñárritu een kans te geven.
Riggan Thomson (Michael Keaton) is een gevallen filmster die tegenwoordig zijn heil zoekt op Broadway. We volgen hem tijdens de voorbereidingen van zijn volgende theaterstuk. Dat verloopt allesbehalve vlot, mede vanwege zijn hallucinaties.
Ik heb mijn best gedaan om Birdman een kans te geven. Na een uur kon het trage verhaal me gewoon niet meer boeien. Zelfs de veelbelovende Emma Stone stelde teleur met haar oppervlakkige acteerprestatie. De cinematografie was nog redelijk goed dankzij minutenlange shots die de personages blijven volgen.
Enkele weken gingen voorbij. Vanmiddag zag het resterende deel. Nog steeds begrijp ik niet waar al die lovende woorden vandaan komen. Zijn het de filmcritici die zichzelf herkennen? Of de acteursgilde die zwartgallig haar eigen fin de carrière uitdaagt? De kritiek op grote kaskrakers met veel geweld en superhelden is gevat. Maar vervang je die met zwarte humor?
Neen, voor mij was dit in ieder geval geen aanrader.