Mensen die doelloos rondlopen met een scherm in hun handen, elkaar negeren en op tragikomische wijze tegen lantaarnpalen botsen. Nee, dit is geen willekeurige dag in de metro, maar een scène uit La Télévision, œil de demain, een film uit 1947 waarin sciencefictionauteur René Barjavel en regisseur J. K. Raymond-Millet een verrassend accurate toekomstvisie neerzetten. Een toekomst waarin technologie ons leven beheerst, sociale interactie degradeert tot een achtergrondactiviteit, en de mens zich vrijwillig overlevert aan zijn nieuwe digitale meester. Verbazingwekkend herkenbaar voor een film van 73 jaren geleden. Nostradamus, eat your heart out.
Inspiré d’un essai de Barjavel, le documentaire propose l’évolution de la télévision en format de poche transportable, et la façon dont les humains interagiront avec l’objet. Aujourd’hui, des parallèles sont tracés entre l’objet décrit dans le documentaire, et les smartphones.
Vertaling naar het Nederlands:
Geïnspireerd door een essay van Barjavel, kijkt de documentaire naar de evolutie van de televisie naar een draagbaar zakformaat en hoe mensen met het object zullen omgaan. Vandaag de dag worden er parallellen getrokken tussen het object dat in de documentaire wordt beschreven en smartphones.
Oftewel: Barjavel en Raymond-Millet voorspelden in 1947 wat we vandaag de dag ‘vrijwillige afleiding tegen de existentiële leegte’ noemen. En ja, er zijn parallellen met smartphones. Parallellen die zo treffend zijn dat je je begint af te vragen of deze heren een tijdmachine hadden of simpelweg door de illusie van menselijke vooruitgang heen prikten.
De film toont mensen die zich massaal laten opslokken door hun draagbare schermen, zonder oog voor hun omgeving. Lantaarnpalen, verkeer en andere obstakels worden vakkundig genegeerd—precies zoals we dat vandaag zien, maar dan zonder de hulp van algoritmes die ons vertellen welk kattenfilmpje we daarna moeten kijken.
Via Jason Kottke: 1947 Film That Eerily Predicted How People Would Use Smartphones.