Geen week gaat voorbij zonder een nieuwe Twitter-tirade van Donald Trump. Deze week was het zijn kritiek op de politiek geladen toespraak van Meryl Streep tijdens de Golden Globes. Nu zou een zelfverzekerde wereldleider zich hier niet zo druk om maken, maar Trump? Die moet zich ’s nachts omdraaien in bed, zijn telefoon grijpen en in caps-lock zijn gram halen. Zijn overdreven en vulgaire taalgebruik is geen teken van macht, maar van pure, onversneden onzekerheid, zo schrijft Eugene Robinson in The Washington Post. 1Eugene Robinson, What Trump is really saying in his tweets: I’m weak, Washington Post, 9 januari 2017.
Een ego als pantser… maar dan van dun glas
Een pantser van zelfvertrouwen dat bij de eerste barst instort als een slecht gebakken soufflé.
Streep was hardly the first critic to attack Trump for that “performance,” and she won’t be the last. But Trump must have stewed about it all night, because he rose to tweet his response early in the morning, calling her “over-rated” and “a Hillary [Clinton] flunky who lost big.”
I don’t have to defend Streep or [Serge] Kovaleski — both can take care of themselves. But Trump’s knee-jerk reaction is worthy of comment because it is so typical. The man who is about to become president is enveloped by a shell of self-regard that at first seems armor-like but turns out to be delicate and brittle.
Een president die zijn tijd besteedt aan het bekritiseren van een Hollywood-actrice op Twitter? Dat is alsof een koning zich in de kroeg opwindt, omdat iemand hem per ongeluk ‘maat’ heeft genoemd. Het mag duidelijk zijn: achter al die grootspraak schuilt een fragiele man die bij het minste tikje uit zijn evenwicht raakt.
Vrienden en vijanden: zolang ze maar aardig doen
In Trumps wereld: je bent slim als je aardig tegen hem bent. Ethische standaarden? Die zijn optioneel.
He shows nothing but high regard for anyone who says anything nice about him. Thus, he calls Russian President Vladimir Putin “very smart” and quotes him approvingly, despite the fact that intelligence officials say Russia actively meddled in our electoral process.
Trump’s goedkeuring lijkt niet gebaseerd op diplomatie of strategisch inzicht, maar op de simpele regel: wie hem complimenteert, is fantastisch. Wie dat niet doet, krijgt de volle laag. Dat verklaart waarom hij Putin “slim” noemt en tegelijkertijd Streep “overrated.” De man heeft een emotioneel kompas dat alleen in de richting van zijn eigen ego wijst.
Alles is persoonlijk, alles is een aanval
Sterke leiders negeren kritiek. Onzekere leiders tweeten er midden in de nacht over.
I don’t believe Trump’s tweets are part of some sophisticated strategy to draw attention from other events and topics. To me, this looks like simple action and reaction. When someone criticizes him publicly in a way that threatens his stature, he seems compelled to hit back. He can’t seem to ignore any slight.
That’s a sign of weakness, not strength — as Putin and other world leaders surely have figured out.
Iedereen heeft wel eens het gevoel dat ze een sneer willen uitdelen aan een criticus. De meeste mensen tellen dan tot tien, ademen diep in en besluiten dat het de moeite niet waard is. Trump? Die telt tot drie, opent Twitter en ontketent een nieuwe mediastorm. En terwijl hij zichzelf steeds verder verstrikt in zijn eigen onzekerheid, kijken wereldleiders toe. En lachen ze waarschijnlijk in hun vuistje.