Over Oekraïne en de ‘Euromajdan’ revolutie

“Wat is daar nu precies allemaal aan de hand in Oekraïne,” vroeg ze op een maandagse avond, “Leg mij dat eens uit, jij met uw diploma geschiedenis en zo.”

Eerlijk toegegeven: de voorbije weken heb ik weinig of geen nieuws gevolgd. Online zag ik wil de foto’s en filmpjes zien passeren met onheilspellende beelden. Maar veel heb ik er niet over gelezen. Toch een poging.

Op zich is het ook weinig nieuws. Een quasi gelijkaardige situatie als tijdens de Oranjerevolutie van 2004-2005: een mozaïek van partijen spant samen tegen de heersende partij. Deze gemeenschappelijke tegenstanders plaats links-liberale Europeesgezinden op hetzelfde podium als extreemrechtse nationalisten.

Samen staan ze vrij sterk, maar eens de macht wordt overgenomen, riskeren ze een nieuwe ondergang door interne verdeeldheid. Net zoals de vorige keer. Hetzelfde zie je in de dierenwereld: samenspannen om de leider te verdrijven, waarna de overblijvers onder elkaar uitmaken wie de nieuwe leider zal zijn.

Ook de hoofdrolspelers zijn grotendeels hetzelfde gebleven als tien jaar geleden.

• Antagonist van dienst is opnieuw de Russisch gezinde president Viktor Janoekovytsj, a ­man you’d love to hate.
• Held van het verhaal lijkt deze keer bokser Vitali Klytsjko. Die nam de rol over van de van het toneel verdwenen Viktor Joesjtsjenko (remember zijn getekende gezicht na dat vergiftigingsschandaal). De hoogblonde Joelija Tymosjenko, haarstukjesdragende damsell in distress, werd ondanks beschuldigingen van corruptie en moord toch weer uit de gevangenis opgevist.

Zelf hecht ik weinig geloof aan officiële oorzaak van dit protest: de afkeuring van een associatieovereenkomst tussen Oekraïne en de Europese Unie. Die afkeuring zou wel reden genoeg zijn om de Oekraïense oppositie wat meer financiële steun toe te stoppen, met al het bovenstaande tot gevolg. Ergens begin dit jaar sloegen de protesten om van pro-EU naar anti-regering. Het demonstratieverbod dat Janoekovytsj uitvaardigde gooide extra olie op het vuur.

Ergens kan ik wel begrijpen dat men Europa ziet als het beloofde land, wat volgens mij weinig realistisch is.