“Het was toch maar een film, die ‘An Inconvenient Truth’! Hadden de boeddhistische monniken uit Myanmar niet méér recht op deze erkenning?”
Voor zij die niet goed begrepen waarom aanvechters van de klimaatverandering in aanmerking zouden komen voor een Nobelprijs voor de vrede kan deze column hopelijk voor meer duidelijkheid zorgen.
De toekenning van de Nobelprijs voor de vrede aan Al Gore en het Klimaatpanel van de Verenigde Naties deed sommigen de wenkbrauwen fronsen. Want zo’n soft thema, milieu godbetert, wat heeft dat nu met oorlog en vrede te maken?
Zeker wanneer in het verleden de prijs toch hoofdzakelijk ging naar bemiddelaars die getracht hadden een gewapend conflict te doen eindigen?
Maar zo’n redenering komt erop neer te zeggen dat de Prijs voor de Brandveiligheid enkel gewonnen kan worden door brandweermannen. En niet door de man die opmerkte dat branddeuren misschien een goed idee zijn om te verhinderen dat een heel appartementsblok vuur vat.
Voorkomen is nog altijd beter dan genezen, en ook in de internationale diplomatie worden steeds meer aandacht en energie besteed aan conflictpreventie dan aan -bemiddeling en -beheersing.
Laat dat nu net het veld zijn waarin de klimaatwetenschappers en hun heraut Al Gore zich een plaats hebben verworven. Als eerste hebben zij, vaak tegengewerkt door machtige industriële belangen en hun politieke vrienden, gewezen op de door de mens zelf gecreëerde bedreiging van de natuurlijke biotoop aarde. Het broeikaseffect, dat stilaan alleen nog door lobbyisten van de industrie betwist wordt, kan in de niet eens zo verre toekomst drastische gevolgen hebben voor de verdeling van de natuurlijke rijkdommen over de wereld.
Vooral de verdeling van het water is daarbij een grote potentiële conflicthaard. Naarmate de verdorring en de erosie verder toenemen, zal dit massale nieuwe migratie veroorzaken, met alle mogelijke daaruit volgende spanningen.
Maar steeds meer polemologen denken ook dat het schaarser wordende water, en niet olie, wel eens de inzet zou kunnen worden van toekomstige grensconflicten tussen naties.
Door daar op te hameren, door die boodschap ondanks alle tegenkanting te blijven uitdragen, tot een wereldopinie er ook van overtuigd geraakt, heeft Gore inderdaad toekomstige conflicten minder waarschijnlijk gemaakt.
Daarom is de toekenning ook verdiend, en helpt die op haar beurt om de sceptici nog verder de mond te snoeren.
— Yves Desmet, “Natuurlijk”, in: De Morgen, 13 oktober 2007, p. 2 (of hier).
En toch, toch blijf ik moeite hebben met de prijs voor Al Gore…
Zou je het kunnen verwoorden, of is het gewoon een gevoel?
Ik ben het helemaal eens met deze beslissing. En ik zou het niet beter kunnen verwoorden dan Yves Desmet. Dat gebeurt eigenlijk wel vaker… :-)
OK, er kan voor gepleit worden om nobel prijs toe te kennen aan mensen die voor het milieu ijveren.
Maar er zijn er heel veel die al veel langer dan Gore er mee bezig zijn.,
En het feit dat Gore een demokraat bijna-presidentiele kandidaat is, maakt het voor mij een vrij louche keuze.
De keuze werd volgens mij niet zozeer bepaald door het ecologische aspect, maar eerder aandacht voor preventie van toekomstige conflicten. De eerste wateroorlogen moeten voorlopig nog losbreken. En dat het IPCC de prijs deelt zou de politieke inslag moeten beperken.
Wanneer je de winnaar van vorig jaar bekijkt heeft die ook niet meteen iets met vrede an sich te maken.
Je hebt hier een enorm mooie layout :)
En dan vraag ik mij plots af welke layout dat was in November 2007. God only knows…