Sommige films bekijk je enkel voor bepaalde fragmenten. Neem nu de vechtscène uit Kill Bill tussen The Bride versus Gogo en The Crazy 88’s. De rest van die films liggen me niet zo, maar die ene scène durf ik wel eens herbekijken op YouTube.
De beste versie van deze vechtscène kan je terugvinden op de Japanse Unrated Limited Edition. Die bevat namelijk enkele extra scènes die uit de film werden geschrapt. En bovendien is deze versie volledig in kleur. Killing in all its gory glory. De bioscoop- en DVD-versie waren in zwart-wit, om meerdere redenen:
- Om het gewelddadige niveau enigzins omlaag te brengen moest Quentin Tarantino het bloedbad terugschroeven naar een ‘verdraagbaar’ niveau. Hoe hij dat precies moest doen had de MPAA niet meegedeeld, en dus schrapte hij enkele scènes en veranderde de kleuren naar zwart-wit.
- Deze monochrome kleurenkeuze komt eveneens terug in de gekleurde versie. De Crazy 88’s dragen niet voor niets een zwart-wit outfit. Het nummer 88 is dan weer een verwijzing naar het aantal toetsen op een piano. Die toetsen zijn overigens ook telkens zwart en wit. Tarantino werkt graag met muzikale metaforen.
- Een derde reden voor het gebruik van zwart-wit was logistiek. Omdat men voor deze scène zoveel namaakbloed gebruikte was de voorraad al snel op. Zonder kleuren viel het minder op dat men af en toe gewone verf gebruikte.
Zoals de naam The Crazy 88’s stelt zijn er achtentachtig leden in de bende. Wanneer ik ze echter natel tijdens deze scène dan zijn er slechts 81 gangleden die hun ledematen verliezen of sterven. Toegegeven, sommige fragmenten gaan zo snel dat je moeilijk kan tellen, maar toch.
Nog een leuk onderdeel om op te letten is de soundtrack. Tarantino staat erom gekend dat hij ongekende of vergeten muziek weet te kiezen die toch perfect relevant blijkt.
- 4:57 — RZA & Charles Bernstein: Cane/White Lightning.
- 7:56 — Opening theme song to Karate Bullfighter entitled Kenka Karate Kyokushin Ken
- 9:15 — The Human Beinz: Nobody But Me.
Wat is jouw favoriete scène van Tarantino?