Om half twee Annemiek op de bus gaan zetten aan het station. Toen ik terug naar mijn studentenkot wandelde, kwam ik aan de heuvelpoort Freddy tegen. Freddy zag er niet uit, maar zijn ogen verrieden z’n oprechtheid. Freddy had honger en vroeg me beleefd of ik misschien geen geld had om hem een broodje te kopen. Een broodje, wat kost dat nu. In de studentenresto kost een broodje nog geen twintig frank. Omdat ik goedgezind was (dankjewel Annemiek) en omdat ik zeker was dat hij op deze manier geen alcohol of drugs zou kopen stelde ik voor hem in de resto een broodje te kopen. Aan de deur kon ik zien dat hij bang was, hij vroeg zich af of hij daar wel zou binnen mogen.
De broodjesbar was blijkbaar dicht onder de vakantie, hoe kon ik dat nu vergeten. Ik nam een plateau, bestek en bestelde een spaghetti. Je zag duidelijk dat Freddy niet wist wat hem overkwam. Hij was gewoon van in het park te slapen, en als het regende, dan sliep hij daar in de grot aan de eendjesvijver. Een spaghetti kost in de resto € 2,20, dat is nu toch niet veel geld. Freddy wist niet dat het hier zo goedkoop was (hij durfde immers nog niet eens binnenkomen). Ik haalde er nog een glaasje water bij (gratis) en hij kon eten.
Freddy vertelde dat hij epilepsie had, en dat kon je ook wel zien: hij trilde helemaal. Vanwege zijn valium, vier maal per dag. Ik begreep hem, mijn neef Bjorn heeft ook epilepsie. Hij vertelde verder over zijn leven, en ik vond het aangenaam om te luisteren naar het verhaal van deze vijfenveertigjarige man met grijs-rode baard. Zelf probeerde ik ook een aantal dingetjes te bedenken om hem te helpen. Hij weet nu dat hij gerust in de resto’s van het unief binnen mag, en dat je er op z’n minst gratis water kan/mag drinken. Toen ie klaar was met eten hebben we nog wat gebabbeld, en wat later namen we afscheid met een “het ga je goed”.
Als het nog eens regent, en je hebt misschien nog eens tijd of wat geld over, dan kun je misschien eens gaan kijken aan de grot in het Citadelpark. Je zal hem wel herkennen, hij heeft heldere, bijna witte ogen. En hij is je dankbaar voor zelfs het kleinste beetje …