Absynthe Minded: Envoi (Enough)

Envoi van Absynthe Minded is de tweede single uit hun nieuwste album. Ditmaal nemen de Gentenaren een literaire duik in de wereld van Hugo Claus (1929–2008), wiens poëzie een Engelstalige vertaling kreeg dankzij Bert Ostyn. Dit alles onder het alziend oog van Poetracks en Gedichtendag, die blijkbaar vonden dat het tijd werd om muziek en poëzie eens stevig door elkaar te schudden.

Envoi videoclip

Een muziekvideo die een trailer is voor een film die niet bestaat? Natuurlijk. Wat verwacht je anders van Absynthe Minded? Het resultaat is een ode aan de muze van een dichter en, bij uitbreiding, aan alle vrouwen. En ja, er zijn ook prachtige shots van Gent, want een beetje chauvinisme kan geen kwaad. Wat rest, is een nummer dat je grijpt en niet meer loslaat. Daar valt weinig meer aan toe te voegen. Zalig nummer.

Envoi Lyrics — Songtekst

My verses stand gawping a bit
I never get used to this
They lived here long enough
Enough!

I send them out of the house
I don’t wanna wait
Until their toes are cold
Enough!

I wanna hear the humming of the sun
Or that of my heart,
Hardening
Enough!

They don’t screw classically
They babble commonly
And bluster nobly
Enough! Enough!

(Refrein)
In winter their lips leap
In spring they lie flat at the first warmth
They ruin my summer
And in autumn it’s girls and a broken heart

For another twelve lines on this sheet
I’ll hold my hand over their head
And then I’ll kick them out
Enough!

Go and pester elsewhere, one-cent rhymes
Find somebody who cares
Enough!

Go now on your high feet
This is where the graves laugh
When they see their guests
Enough!

One corpse on top of the other
Go now and stagger to her
Whom I do not know
Enough! Enough!

(Refrein)

Oorspronkelijk gedicht van Hugo Claus

Mijn verzen staan nog wat te gapen.
Ik word dit nooit gewoon. Zij hebben hier lang
genoeg gewoond.
Genoeg. Ik stuur ze ’t huis uit, ik wil niet wachten
tot hun tenen koud zijn.
Ongehinderd door hun onhelder misbaar
wil ik het gegons van de zon horen
of dat van mijn hart, die verraderlijke spons die verhardt.

Mijn verzen neuken niet klassiek,
zij brabbelen ordinair of brallen al te nobel.
In de winter springen hun lippen,
in de lente liggen zij plat bij de eerste warmte,
zij verzieken mijn zomer
en in de herfst ruiken zij naar vrouwen.

Genoeg. Nog twaalf regels lang op dit blad
hou ik ze de hand boven het hoofd
en dan krijgen zij een schop in hun gat.
Ga elders drammen, rijmen van een cent,
elders beven voor twaalf lezers
en een snurkende recensent.

Ga nu, verzen, op jullie lichte voeten,
jullie hebben niet hard getrapt op de oude aarde
waar de graven lachen als zij hun gasten zien,
het ene lijk gestapeld op het andere.
Ga nu en wankel naar haar
die ik niet ken.