Vandaag word je dertig. M’n oudste vriendin. Het moet minstens vijf jaar geleden zijn sinds we elkaar nog in levende lijve zagen. Ik zou graag zeggen dat daar een goede reden voor was, een excuus, een uitvlucht, iets dat belangrijker was en er telkens tussen kwam.
Maar de waarheid is dat we elkaar uit het oog verloren. Zomaar, zonder dat een van beiden moeite deed om dat te voorkomen. Toch weten we van elkaar dat we bestaan en dat we grotendeels gelukkig zijn. Meer is eigenlijk niet nodig. Je weet wie ik ben.
We zijn ondertussen al vijftien jaar verder. Wanneer ze ons nummer op de radio spelen, dan denk ik aan jou en die koude nacht aan het park. Geen van beiden had enig idee waar de avond heen ging. Blik ik terug, dan is het leven sindsdien al bij al nog goed meegevallen.
Laat ik je straks eens bellen.