Het was ondertussen alweer een tijdje geleden sinds we nog eens een nieuwe, goede bioscoopfilm zagen. Daar waren we het gisterenavond allebei mee eens. Slachtoffer van de avond was Brokeback Mountain, de laatste creatie van de Taiwanese/Chinese regisseur Ang Lee, naar een kortverhaal van E. Annie Proulx.
Heath Ledger en Jake Gyllenhaal spelen twee cowboys (zeg maar gewoon schaapherder) die tijdens een mooie sixties-zomer samenwerken in de verlaten bergen van landelijk Amerika. De twee kerels leren elkaar op die berg wat beter kennen , maar hun relatie blijkt onacceptabel en onmogelijk. Doorheen de jaren gaan ze ieder hun eigen weg, stichten zelfs een gezin, maar hun gevoelens voor elkaar blijven steeds voortleven.
Alhoewel de ondertitel claimt dat “love is a force of nature”, moet ik eerlijk toegeven dat er niet zoveel liefde bij kwam kijken, in dat kleine tentje tussen de bareback mountains. Wat deze film je wél doet ervaren is een ontzettend gevoel van eenzaamheid. Eenzaam, in de zin van: hopeloos verlangen om bij een onbereikbare andere te zijn. Vooral het verhaal van Ledger laat je met een ontzettend leeg gevoel achter. We waren er niet goed van.
Ik ook niet…:-) Maar die eenzaamheid en dat verlangen was voor mij wel liefde. Ik vond het een mooi liefdesverhaal, waar ik achteraf ook even van moest slikken.
Ik las gisteren dat kortverhaal. Het was goed, maar ik vind de film beter; met meer gevoel. Toch bracht het verhaal wat meer inzicht en dat maakte voor mij het een en het ander duidelijk. Ze vullen elkaar dus mooi aan :)