Gisteren was ik sinds lang nog eens in Gent. Ik moest mij nog inschrijven aan de UGent. En natuurlijk ook even gedag zeggen aan enkele oude kotgenootjes (die thuis waren). Al bij al een fijne dag, behalve dan voor mijn voeten, die nu nog steeds pijn doen.
Tijdens de trein-heenrit was het lekker rustig en kon ik op mijn gemak wat lezen. De terugrit was wel wat anders. We waren nog maar net vertrokken uit Gent-Sint-Pieters of ik hoorde het al aankomen aan de andere kant van de wagon. Weer zo’n onverzorgde kerel die mensen om geld vraagt.
Meestal wil ik wel naar hun verhaal luisteren, en soms krijgen ze ook wel wat, maar nu toch niet. Ik kende deze kerel. En hij had ooit al eens iets gekregen. Toen deed ie zich niet voor als een bedelaar, maar als ongelukkige jongen die net een euro tekort kwam voor z’n treinticket.
Met alle Chinezen, maar bij mij had hij vandaag toch wel pech!
Ik geef nooit iets aan bedelaars, behalve toen ik verhuisde naar Maastricht.
Kwamen 2 heroinejunks vragen om een gulden (jaja, anno 1993).
Ik wilde eerst niets geven maar kreeg toen ’t idee om ze me te laten helpen. Een paar zware meubels naar’t 3de te dragen.
Heb ze toen elk 5 gulden gegeven en een goed ontbijt met koffie, hard gekookt eitje, croissants, fruitsap, …
Toen ik ze 3 dagen later weer in ’t centrum tegenkwam herkenden ze me zelfs niet meer.