Over mijn auto en gerelateerde sh*t

1 mei. Feest van de arbeid: hoogdag der socialisten en verjaardag van ons mama. 57 werd ze. Even oud als haar geboortejaar. Dat gingen we vieren met een gezellig etentje in Hasselt. Afspraak om half één. Ruim op tijd stapte ik de deur uit. Waar stond die auto geparkeerd? In de stad wonen zonder eigen garage, dan is het altijd even terugdenken. Zeker wanneer die auto slechts maandelijks wordt gebruikt.

Hij stond ergens aan het stadspark, goed gecamoufleerd onder een laag gevallen boombloesems. Instappen en wegwezen. Dacht ik. Mijn boorddocumenten lagen op de voetmat. Wat vreemd. Er was toch geen windhoos gepasseerd in mijn wagen? Hetzelfde beeld aan de passagierskant. Zonder nadenken stak ik alles terug op zijn plaats. Sleutel in het contact. Geen reactie. De lichtjes bleven uit. Zou de batterij niet leeg zijn? Mijn oog viel plots op de lege gleuf in mijn dashboard. Daar waar normaal gezien de radio zat. Sh*t.

Dat verjaardagsfeestje ging even mogen wachten. Wat eerst? Politie bellen, verzekering contacteren of website van de NMBS checken? Familie komt eerst dus sprong ik op de eerstvolgende trein richting Limburg. Een proces-verbaal laten opmaken door de politie kon de volgende dag ook nog. En mijn verzekering maakte de brug, dus die kregen volgende week wel een nota.

Fast forward naar vandaag. De batterij van de auto is helemaal nagekeken, net zoals de zekering achter de motor. Een uurtje werk in de gietende regen en de dashboardlampjes branden opnieuw. Dankuwel papa. Om zeker te zijn dat de batterij genoeg opgeladen is reed ik een half uurtje over de ring van Antwerpen.

Eind mei moet ik opnieuw langsgaan voor mijn jaarlijkse technische keuring. Dat zal de laatste keer zijn. Over enkele weken gaat hij de deur uit. Mijn auto: hij kost me alleen maar geld en ik gebruik hem nauwelijks. Gedaan met tanken, gedaan met verzekering, gedaan met wegentaks, parkeerboetes en takelkosten. Vanaf dan val ik dus terug op mijn fiets en het openbaar vervoer. Als dat maar goed komt.